Wielokrotnie podkreślano emocjonalny stosunek Weissa do natury. Była ona dlań źródłem niewyczerpanej fascynacji. Z franciszkańską troskliwością pochylał się nad każdym jej fragmentem. W latach 1915-20 malarstwo Weissa osiąga pełnię, staje się pasmem nieustannych zachwytów nad naturą. Artysta wybiera z niej zdarzenia radosne, barwy najsoczystsze, zieleń najbujniejszą. Następuje okres rozsłonecznienia kompozycji obrazów. Linie stają się "melodyjne", całość pełna harmonii. Pejzaże artysty powstawały bezpośrednio w plenerze, czasami wykańczał je w pracowni na podstawie notatek z natury.