Typowo romantyczne przedstawienie z szałasem, postaciami górali, rozległym widokiem na Tatry. Artysta drobiazgowo oddał elementy pejzażu na pierwszym planie - po lewej stronie drogi białe skały, wyrwany pień drzewa, niską roślinność - trawy, kwiaty, młode drzewka, dalej drewniany szałas drwali, po prawej zaś pasącą się krowę, przywiązaną postronkiem do prowizorycznego ogrodzenia i suszące się bale drzew. Płonczyński, zgodnie z XIX-wieczną manierą, odwzorował wiernie także elementy ubioru rozmawiających na drodze górali. Wijąca się doliną droga prowadzi nas pośród wzniesień w głąb lasu, ku rozbielonym, majaczącym w oddali szczytom Tatr.
Ambroży Płonczyński (1820-1858)- uczeń Jana Nepomucena Głowackiego - kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, gdzie następnie, od 1847 był profesorem malarstwa krajobrazowego. Razem z Janem Nepomucenem Głowackim odbywał częste wycieczki w Tatry. Powstały wtedy liczne obrazy i rysunki o tematyce tatrzańskiej, z których do naszych czasów dotrwało niewiele. Źródła podają, że już w 1839 wystawiał dwa widoki z Karpat (z Tatr?). Jeden z jego pierwszych znanych obrazów tatrzańskich przedstawia Hawrań i Murań widziane z Jurgowa w czasie burzy. W 1845 wystawił obraz "Droga do Kościeliska w Tatrach", a w 1847: "Widok Karpat z doliny w Kościeliskach", "Widok Tatrów od Zakopanego".