Architekt, profesor Politechniki Krakowskiej, doktor honoris causa politechniki w Budapeszcie oraz Politechniki Krakowskiej. W latach 1959-1981 (z wyjątkiem stanu wojennego) uczestniczył w wyjazdach naukowo-studialnych do Egiptu na zaproszenie Kazimierza Michałowskiego oraz do Indii, Ekwadoru, Hiszpanii i Meksyku. W latach 1977-1981 wice-minister kultury i sztuki, ponadto generalny konserwator zabytków PRL, naczelny architekt Jasnej Góry (1989-93). Obok pracy naukowej zajmował się także działalnością na rzecz miasta Krakowa oraz architektury i zabytków całego kraju. Był głównym architektem miejskim (1958-64), kierownikiem badań Staromiejskiego Zespołu Krakowa (1960-1975), przewodniczącym Krakowskiej Komisji Konserwatorskiej (1970-1978), prezesem i wice-prezesem Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. Dorobek Wiktora Zina obejmuje około 50 projektów kościołów i wnętrz kościelnych w kraju i za granicą oraz 50 rozpraw naukowych i książek. Osoba Profesora oraz jego twórczość plastyczna są bliskie szerokiej rzeszy publiczności dzięki prowadzonemu przez niego programowi telewizyjnemu "Piórkiem i węglem", podczas którego na oczach widzów wykonał około 10.000 rysunków. Program emitowany był przez ponad 15 lat na antenie ogólnopolskiej. Ponadto prowadził kilka innych programów telewizyjnych oraz audycji radiowych. Rysunki wykonane podczas programów telewizyjnych zostały wydane w albumach: Piękno niedostrzegane, Piękno utracone, Być tutaj. Zin zajmował się również projektowaniem scenografii teatralnej (m.in. Straszny Dwór - Opera Bałtycka i Wrocławska, Otello - Teatr Wielki w Łodzi, Hrabina - Opera Bałtycka i opera w Tokio). Za działalność na polu kultury i edukacji otrzymał wiele nagród i odznaczeń, m.in. Brązowy, Srebrny, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski z Gwiazdą, Medal Edukacji Narodowej, Medal Meksykańskiej Akademii Nauk za całokształt działalności konserwatorskiej, dwa Złote Ekrany za indywidualność telewizyjną.