Wybitny polski malarz, ilustrator, pedagog, krytyk artystyczny, animator życia artystycznego. W latach 1844-1850 kształcił się w warszawskiej SSP, gdzie związał się z grupą artystów skupionych wokół Marcina Olszyńskiego. Studia kontynuował w petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych (1853-1855). W latach 1856-1858 naukę uzupełniał w Paryżu w pracowni L. Cognieta. Po powrocie do Warszawy zorganizował atelier dla skupionych wokół niego artystów, z którymi wspólnie przygotował Krajową Wystawę Sztuk Pięknych, z czasem przekształconą w Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych. W latach 1872-1896 był głównym profesorem Klasy (Szkoły) Rysunkowej w Warszawie. Od 1867 uczył prywatnie w swojej pracowni. Wykształcił wielu wybitnych malarzy, jego uczniami byli m.in. K. Alchimowicz, J. Chełmoński, A. Kędzierski, A. Wierusz-Kowalski, S. Masłowski, E. Okuń, J. Pankiewicz, W. Podkowiński, J. Stanisławski, L. Wyczółkowski. Gerson uprawiał wszelkie techniki malarskie, z rzadka próbował litografii. Malował sceny rodzajowe, utrzymane w silnie realistycznej konwencji, ale nie stronił od sentymentalizmu i sielskości. Tworzył kompozycje historyczne i religijne, portrety, oraz pejzaże, szczególnie pejzaże tatrzańskie, które często uznawane są za ukoronowanie jego twórczości.
akwarela, papier, 13,8 x 23,5 cm,
sygn. monogramem wiązanym p.d.: WG. 1860.
Na odwrocie akwarelowy szkic z zarysem architektury miejskiej i napis ołówkiem: Ornatkiewicz (?).
Do obrazu dołączone oświadczenie (tekst maszynowy) Kazimierza Michniewicza, rzeczoznawcy sądowego z Krakowa, o nabyciu obrazu od rodziny Gersonów w 1932 w Warszawie. Podpis atramentem i data 15. XII. 1955.
Wybitny polski malarz, ilustrator, pedagog, krytyk artystyczny, animator życia artystycznego. W latach 1844-1850 kształcił się w warszawskiej SSP, gdzie związał się z grupą artystów skupionych wokół Marcina Olszyńskiego. Studia kontynuował w petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych (1853-1855). W latach 1856-1858 naukę uzupełniał w Paryżu w pracowni L. Cognieta. Po powrocie do Warszawy zorganizował atelier dla skupionych wokół niego artystów, z którymi wspólnie przygotował Krajową Wystawę Sztuk Pięknych, z czasem przekształconą w Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych. W latach 1872-1896 był głównym profesorem Klasy (Szkoły) Rysunkowej w Warszawie. Od 1867 uczył prywatnie w swojej pracowni. Wykształcił wielu wybitnych malarzy, jego uczniami byli m.in. K. Alchimowicz, J. Chełmoński, A. Kędzierski, A. Wierusz-Kowalski, S. Masłowski, E. Okuń, J. Pankiewicz, W. Podkowiński, J. Stanisławski, L. Wyczółkowski. Gerson uprawiał wszelkie techniki malarskie, z rzadka próbował litografii. Malował sceny rodzajowe, utrzymane w silnie realistycznej konwencji, ale nie stronił od sentymentalizmu i sielskości. Tworzył kompozycje historyczne i religijne, portrety, oraz pejzaże, szczególnie pejzaże tatrzańskie, które często uznawane są za ukoronowanie jego twórczości.