Stanisław Kamocki studia artystyczne odbył w latach 1891-1900 w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Floriana Cynka, Izydora Jabłońskiego, Józefa Unierzyskiego, Leona Wyczółkowskiego, Jacka Malczewskiego i Jana Stanisławskiego; naukę uzupełnił w Paryżu w okresie 1901-1902. W latach 1904-1905 i 1911 odbył podróże artystyczne do Włoch, gdzie powrócił jeszcze w 1924 roku. Zwiedził też galerie muzealne w Niemczech i Szwajcarii. W 1908 podjął pracę pedagogiczną w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet M. Niedzielskiej. W okresie 1915-1918 służył w szeregach I Brygady Legionów Polskich. Od 1919 r. kierował katedrą pejzażu w macierzystej akademii; w 1937 roku został tam mianowany profesorem zwyczajnym. Sztuki pejzażowej nauczał ponadto w Zakopanem, gdzie na Harendzie prowadził kursy malarstwa. W czasie II wojny światowej - po zamknięciu przez hitlerowców w 1940 r. krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych - wykładał w Städtische Handwerker und Kunstgewerbeschule. W 1942 objął stanowisko profesora w Państwowej Szkole Góralskiej Sztuki Ludowej w Zakopanem. Od 1906 był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka"; wstąpił też do stowarzyszeń Polska Sztuka Stosowana, Sztuka Podhalańska i Sztuka Rodzima. W latach 1911-1918 należał do Vereinigung Bildender Künstler Österreichs-Wiener Secession. Regularnie uczestniczył w krajowych i zagranicznych wystawach "Sztuki", m.in. w Wiedniu (1908), Wenecji (1910) i Berlinie (1913). Swoje prace prezentował na zbiorowych ekspozycjach polskiej sztuki w Brukseli (1938), Pittsburgu (1935) i Nowym Jorku (1939). Indywidualne wystawy malarstwa artysty odbyły się w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (1917) i krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych (1920, 1935).
Kamocki uznawany jest obok Stanisława Filipkiewicza za jednego z najwybitniejszych kontynuatorów symbolistycznej formuły malarstwa pejzażowego stworzonej przez Stanisławskiego. W swych obrazach utrwalał widoki Wołynia, Podola, Spisza, Orawy, okolic Krakowa i Zakopanego. Pozostając we wczesnej fazie twórczości pod przemożnym wpływem sztuki Stanisławskiego, malował gęstą pastą olejną o równomiernym natężeniu barw stosując niewielkie napięcia walorowe. Kolorystyka pejzaży z tego okresu, ograniczona do rozległej, ale stłumionej gamy zieleni, błękitów, fioletów i zmąconych bieli, sugestywnie oddaje rozproszone światło pochmurnego zazwyczaj polskiego krajobrazu ewokując ton melancholii. Kadr obrazu artysta zbliża do skromnego wycinka pejzażu - stogu siana, łanu zbóż, wiejskiej chałupy - widząc w nim przejaw nasyconej duchowym pierwiastkiem Natury. Od 1907 Kamocki monumentalizuje motywy krajobrazowe, syntetyzuje formy, kształty buduje dynamicznie kładzioną plamą barwną, traktując dekoracyjnie poszczególne elementy pejzażu - drzewa, budynki, chmury. Wówczas właśnie wyzwala się spod wpływu mistrza tworząc własny, niepowtarzalny styl malarstwa krajobrazowego. W późnych latach 20-tych artysta odchodzi definitywnie od modernistycznej maniery malując swobodnie na tekturowych podłożach, dekoracyjnie spłaszczając przestrzeń w obrazie i uzyskując charakterystyczną matowość powierzchni. Zawęża wówczas gamę barwną do błękitów, zieleni, cytrynowych żółcieni i brązów skontrastowanych z bielą, stosuje wyraziste efekty fakturalne. Jednocześnie pod wpływem lekcji Cézanne`a, podobnie jak inni nestorzy Młodej Polski, syntetyzuje i lekko geometryzuje formy pejzażu. W górskich krajobrazach ośnieżony masyw Tatr zamykający horyzont tworzy wraz z nawisającymi nad nim chmurami dekoracyjne kompozycje, których horyzontalizm równoważą pionowe pnie drzew. Prezentowany pejzaż jest świetnym przykładem twórczości artysty z tego okresu.