Autorstwo obrazu potwierdzone przez p. Elżbietę Charazińską, byłą kustosz Galerii Malarstwa Polskiego w Muzeum Narodowym w Warszawie. "Rzeczony obraz jest szeroko rozmalowanym studium z natury, przetworzonym przez artystę w syntetyczną wizję fragmentu opustoszałego w letnie popołudnie włoskiego miasta z monumentalną architekturą przesłaniającą niebo. Zakomponowany przy użyciu skromnych środków wyrazu, odznacza się dążnością do maksymalnego uproszczenia kształtów przez eliminację szczegółów, znakomicie też oddaje tajemniczy nastrój miejsca pozbawionego obecności człowieka. Główną rolę w tej kompozycji odgrywa światło, które dematerializuje potężną kamienną bryłę i wibrując w bogactwie jej rzeźbiarskich detali, poddaje je odrealnieniu. Malowany jest cienko rozprowadzaną farbą na tekturze bez podkładu, z wykorzystaniem jej naturalnego koloru w gamie barwnej całości. Powierzchnia obrazu ma nieznacznie różnicowaną fakturę zbudowaną z lekkich, swobodnie prowadzonych pionowych, poziomych, bądź ukośnych pociągnięć pędzla, którego dukt jest miejscami odciśnięty w warstwie farby. [...] W bogatej twórczości Stanisławskiego motywy włoskie, podejmowane w licznych podróżach, poczynając od 1893 roku, występują najczęściej w latach 1902-1904. Po analizie zastosowanego w tym obrazie warsztatu, wydaje się uprawnione datowanie na rok 1903, gdy malarz zawędrował do Sieny." (fragment ekspertyzy E. Charazińskiej, z 20 stycznia 2014 r.)