Ta wczesna praca Makowskiego odsyła nas do pierwszej fazy twórczości artysty kiedy to zafascynowany był malarstwem swego mistrza Jana Stanisławskiego, a tym samym malowaniem gęstymi impastami i stosowaniem wyrazistej faktury. W kompozycji czytelne jest również młodopolskie w proweniencji zauroczenie wiejskim czy małomiasteczkowym obrzędem, podpatrzenie niepowtarzalnego nastroju zdarzenia rozgrywającego się w zapadającym nad miasteczkiem zmierzchu. Obraz przedstawia wesele, prawdopodobnie żydowskie. Zgromadzone pod ścianami domów gromady weselnych gości obserwują pannę młodą w białej, ślubnej sukni prowadzoną przez drużbów. Ujęta z podwyższonego punktu obserwacji scena pozwala rozszerzyć kadr kompozycji na dachy miasteczka i daleki horyzont. Dekoratywny sposób traktowania postaci oraz kładzenie farby charakterystycznymi, pionowymi uderzeniami pędzla pozwala datować pracę na pierwszą dekadę stulecia. Natomiast jej nostalgiczny ton przywodzi na myśl wczesne prace Edwarda Muncha. Obraz posiada ekspertyzę prof. Władysławy Jaworskiej i publikowany jest w monografii "Tadeusz Makowski. Życie i twórczość" (Wrocław-Warszawa 1964) jako pozycja katalogowa 50.