Reprodukowany w:
– Poradnik polskiego kolekcjonera, wyd. Kluszczyński, Kraków 2004, s. 76.
Włodzimierz Tetmajer nazywany „malarzem radości ludu“ był wybitnym przedstawicielem nurtu „ludowości“, malarzem obyczajów, pracy i krajobrazu podkrakowskiej wsi. We wcześniejszym okresie tworzył w duchu akademickiego, monachijskiego realizmu. Później wykształcił własny, oryginalny styl – kompozycja jego obrazów była swobodna, malował szerokimi pociągnięciami pędzla, używał jasnych, żywych barw.
Artysta ukazywał podkrakowską wieś, jej pejzaż i mieszkańców bądź w chwilach uroczystych (Święcone, Kolęda, Święcenie pól, Wieczerza wigilijna), bądź w pracy i znoju (Żniwa, Orka).
Znajomość wsi i realiów życia ludu, osiągnął Tetmajer przez sumienne obserwacje i wczucie się w psychikę chłopów. Był nie tylko – oczywiście z zamiłowań – etnografem, ale przede wszystkim człowiekiem wrośniętym w wieś, znającym świetnie język, obyczaje i tradycje tych, wśród których się obracał. (J. Dużyk, Sława panie Włodzimierzu, Warszawa 1972, s. 117)
Modelami do jego obrazów byli najczęściej najbliżsi – rodzina, żona, teść, dzieci, sąsiedzi i mieszkańcy Bronowic.
Pogodne i barwne Wesele w Bronowicach jest pięknym przykładem sztuki Tetmajera. Wśród tłumnie zebranych przed chatą uczestników wesela rozpoznać można obu synów artysty (chłopcy przy koniach drużbów), a także jego żonę, Annę stojącą wśród postaci w głębi obrazu. Cała scena zdaje się być przesycona radością, zatopiona w ciepłych promieniach popołudniowego słońca rzucającego długie, głębokie cienie.
Zawarte 11 sierpnia 1890 r. małżeństwo Tetmajera z córką bronowickiego gospodarza, przez opinię mieszczańskiego Krakowa traktowane jako mezalians, było bardzo szczęśliwe, co z czasem przyznawali nawet sceptycy. Oboje byli pierwowzorami postaci Gospodarza i Gospodyni w Weselu Stanisława Wyspiańskiego, a także bohaterami powieści Ignacego Maciejewskiego-Sewera Bajecznie kolorowa.
olej, płótno
89,5 x 150,5 cm
sygn. p.d.: W.T. MCMXII
na odwrocie na górnej listwie ramy nalepka Domu Aukcyjnego Agra z 1996 r.
Reprodukowany w:
– Poradnik polskiego kolekcjonera, wyd. Kluszczyński, Kraków 2004, s. 76.
Włodzimierz Tetmajer nazywany „malarzem radości ludu“ był wybitnym przedstawicielem nurtu „ludowości“, malarzem obyczajów, pracy i krajobrazu podkrakowskiej wsi. We wcześniejszym okresie tworzył w duchu akademickiego, monachijskiego realizmu. Później wykształcił własny, oryginalny styl – kompozycja jego obrazów była swobodna, malował szerokimi pociągnięciami pędzla, używał jasnych, żywych barw.
Artysta ukazywał podkrakowską wieś, jej pejzaż i mieszkańców bądź w chwilach uroczystych (Święcone, Kolęda, Święcenie pól, Wieczerza wigilijna), bądź w pracy i znoju (Żniwa, Orka).
Znajomość wsi i realiów życia ludu, osiągnął Tetmajer przez sumienne obserwacje i wczucie się w psychikę chłopów. Był nie tylko – oczywiście z zamiłowań – etnografem, ale przede wszystkim człowiekiem wrośniętym w wieś, znającym świetnie język, obyczaje i tradycje tych, wśród których się obracał. (J. Dużyk, Sława panie Włodzimierzu, Warszawa 1972, s. 117)
Modelami do jego obrazów byli najczęściej najbliżsi – rodzina, żona, teść, dzieci, sąsiedzi i mieszkańcy Bronowic.
Pogodne i barwne Wesele w Bronowicach jest pięknym przykładem sztuki Tetmajera. Wśród tłumnie zebranych przed chatą uczestników wesela rozpoznać można obu synów artysty (chłopcy przy koniach drużbów), a także jego żonę, Annę stojącą wśród postaci w głębi obrazu. Cała scena zdaje się być przesycona radością, zatopiona w ciepłych promieniach popołudniowego słońca rzucającego długie, głębokie cienie.
Zawarte 11 sierpnia 1890 r. małżeństwo Tetmajera z córką bronowickiego gospodarza, przez opinię mieszczańskiego Krakowa traktowane jako mezalians, było bardzo szczęśliwe, co z czasem przyznawali nawet sceptycy. Oboje byli pierwowzorami postaci Gospodarza i Gospodyni w Weselu Stanisława Wyspiańskiego, a także bohaterami powieści Ignacego Maciejewskiego-Sewera Bajecznie kolorowa.