Ta rozbudowana akwarela ukazuje rozległy wiejski pejzaż, na którego horyzoncie widoczny jest Kopiec Kościuszki. Na pierwszym planie artysta przedstawił weselny orszak, na którego czele jadą konno dwaj drużbowie. Niezwykle barwne i bogate stroje krakowskie były częstą inspiracją i tematem twórczym dla Juliusza Kossaka.
Strój krakowski budził zachwyt artystów przede wszystkim zestawieniem barw. Oprócz dominującej bieli i czerwieni, odwołujących się do barw narodowych, Krakowiacy nosili bogato haftowane kaftany oraz rozmaite dodatki i ozdoby, które dodawały ich strojom malowniczości.
Krakowskie hafty, które ozdabiały kobiece bluzki, fartuszki, chusty, a w połowie XIX wieku także eleganckie męskie koszule, były jednymi z najlepszych przykładów ludowego rzemiosła artystycznego. Haft miał na celu zdobienie strojów wiejskich kobiet, które bardzo dbały o swój wygląd zewnętrzny, poświęcając mu mnóstwo czasu. Na przykład, haftowane chustki były upinane w bardzo wymyślny sposób, przy użyciu szpilek o różnych kształtach, najczęściej przedstawiających kwiaty. Uroda tradycyjnego stroju, jego bogate zdobienia, ujawniała się w trakcie niedziel, świąt, ale przede wszystkim podczas wesel, gdzie nowożeńcy, drużbowie oraz goście weselni prezentowali się w pełnej okazałości, związanej z ich statusem majątkowym i rolą, jaką odgrywali w czasie ceremonii.
Kluczowym elementem męskiego stroju i symbolem regionu, była biała sukmana. Na głowie Krakowiak nosił czarny kapelusz, który mógł mieć wysoką, stożkowatą formę lub niską, miękką, a także białą magierkę czy czerwoną rogatywkę. Białą koszulę, wkładaną w spodnie uszyte z bawełnianej tkaniny, często zdobiły wąskie czerwone paski. Na koszulę zakładał kaftan, na to pasy jednego z dwóch typów: z dzwoneczkami lub trzosem, a na nogi buty z cholewami. To wszystko sprawiało, że strój krakowski był niezwykle barwny i bogaty, co powodowało, że chętnie uwieczniano go na niezliczonych obrazach.
Wiele z obrzędów towarzyszących krakowskim weselom zanikło, a pozostałe zostały zmienione. Prezentowane dzieło Juliusza Kossaka należy zatem traktować jako zapis dawnych zwyczajów towarzyszących ludowym weselom.
akwarela, gwasz, papier
43,5 x 60,6 cm
sygn. p.d.: Juliusz Kossak
Ta rozbudowana akwarela ukazuje rozległy wiejski pejzaż, na którego horyzoncie widoczny jest Kopiec Kościuszki. Na pierwszym planie artysta przedstawił weselny orszak, na którego czele jadą konno dwaj drużbowie. Niezwykle barwne i bogate stroje krakowskie były częstą inspiracją i tematem twórczym dla Juliusza Kossaka.
Strój krakowski budził zachwyt artystów przede wszystkim zestawieniem barw. Oprócz dominującej bieli i czerwieni, odwołujących się do barw narodowych, Krakowiacy nosili bogato haftowane kaftany oraz rozmaite dodatki i ozdoby, które dodawały ich strojom malowniczości.
Krakowskie hafty, które ozdabiały kobiece bluzki, fartuszki, chusty, a w połowie XIX wieku także eleganckie męskie koszule, były jednymi z najlepszych przykładów ludowego rzemiosła artystycznego. Haft miał na celu zdobienie strojów wiejskich kobiet, które bardzo dbały o swój wygląd zewnętrzny, poświęcając mu mnóstwo czasu. Na przykład, haftowane chustki były upinane w bardzo wymyślny sposób, przy użyciu szpilek o różnych kształtach, najczęściej przedstawiających kwiaty. Uroda tradycyjnego stroju, jego bogate zdobienia, ujawniała się w trakcie niedziel, świąt, ale przede wszystkim podczas wesel, gdzie nowożeńcy, drużbowie oraz goście weselni prezentowali się w pełnej okazałości, związanej z ich statusem majątkowym i rolą, jaką odgrywali w czasie ceremonii.
Kluczowym elementem męskiego stroju i symbolem regionu, była biała sukmana. Na głowie Krakowiak nosił czarny kapelusz, który mógł mieć wysoką, stożkowatą formę lub niską, miękką, a także białą magierkę czy czerwoną rogatywkę. Białą koszulę, wkładaną w spodnie uszyte z bawełnianej tkaniny, często zdobiły wąskie czerwone paski. Na koszulę zakładał kaftan, na to pasy jednego z dwóch typów: z dzwoneczkami lub trzosem, a na nogi buty z cholewami. To wszystko sprawiało, że strój krakowski był niezwykle barwny i bogaty, co powodowało, że chętnie uwieczniano go na niezliczonych obrazach.
Wiele z obrzędów towarzyszących krakowskim weselom zanikło, a pozostałe zostały zmienione. Prezentowane dzieło Juliusza Kossaka należy zatem traktować jako zapis dawnych zwyczajów towarzyszących ludowym weselom.