Po śmierci cesarza Karola Habsburga w 1740 r, prawa do sukcesji jego jedynego dziecka Marii Teresy w krajach dziedzicznych były poddane w wątpliwość, pretensje do sukcesji zgłosił elektor bawarski, mąż córki Józefa I, starszego brata Karola i wybucha austriacka wojna sukcesyjna. 18 czerwca w Pressburgu (ob. Bratysława) po koronacji Marii Teresy na królową Węgier, odbyło się posiedzenie węgierskiego parlamentu. By przekonać szlachtę węgierską do swojej sukcesji cesarzowa pierwszy raz publicznie zaprezentowała swego syna (przyszłego Józefa II), który miał wówczas 3 miesiące. Zgromadzona szlachta węgierska przysięgła wierność domowi habsbursko-lotaryńskiemu jednogłośnie skandując: Życie i krew dla naszego króla. Szlachta węgierska otrzymała ulgi podatkowe w zamian za wystawienie 11 pułków huzarów.

Po studiach w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych (w latach 1849-1854) wyjechał w 1863 do Francji i zamieszkał na stałe w Paryżu. Naturalizowany w roku 1879. jako Ladislav Bakalowicz, uczestniczył w paryskich Salonach (1865-83), wystawiał też w innych miastach francuskich, uzyskując kilkakrotnie odznaczenia i nagrody. Swoje prace pokazywał także w Brukseli, Berlinie, Wiedniu, Londynie i Nowym Jorku oraz wielokrotnie w kraju - w Warszawie (Zachęta, Salon Krywulta) i w Krakowie (TPSP). We wczesnym okresie twórczości malował widoki miejskie, pejzaże, sceny rodzajowe i obrazy z historii Polski. W Paryżu uznanie i popularność przyniosły mu przede wszystkim sceny z dziejów Francji XVI i XVII wieku, a także kameralne, salonowe kompozycje ze strojnymi damami w bogatych wnętrzach, inspirowane dawną sztuką holenderską i malarstwem E. Messoniera, w których wykazywał wielką biegłość techniczną.