Ważną dziedziną twórczości Wojciecha Gersona był rysunek i malarstwo akwarelowe. Już podczas swoich warszawskich studiów, w towarzystwie profesorów i kolegów, artysta wyruszał w "wędrówki piechotne po kraju" celem "zbierania widoków, typów i ubiorów ludowych". W ten sposób, także i później, zwiedzał okolice Krakowa, Ojcowa, Kielc, Sandomierza, Lublina, Mazowsze, Podhale, Pojezierze Suwalskie czy Litwę. Odtwarzał różne historyczne budowle - kościoły, klasztory, zamki, a także zabudowę małych miasteczek i chłopskie chaty. Akwarelą malował przede wszystkim pejzaże (m.in. tatrzańskie) i wspomniane "typy ludowe", postacie które spotykał podczas podróży. Część tych prac artysta tworzył dla ilustrowanego wydawnictwa p.t. Ubiory ludu polskiego, wydanego w roku 1855, inne, m.in. do dzieł Oskara Kolberga.
Przedstawiona akwarelka pomyślana jest jako kompozycja tak rodzajowa, jak i etnograficzna - wędrowny garncarz w wiejskim odzieniu, idący miejską ulicą, zwraca uwagę na siebie i swój towar grając na - popularnej dawniej na Podhalu - piszczałce dwoistej zwanej też dwojacką.