Wlastimil Hofman – malarz pochodzenia czeskiego, od 1889 roku mieszkający w Krakowie. W latach 1896-1899 studiował w krakowskiej ASP u F. Cynka, J. Malczewskiego, J. Stanisławskiego i L. Wyczółkowskiego. Naukę kontynuował w pracowni J. L. Gérome`a w Ecole des Beaux-Arts w Paryżu. Przebywał krótko w Wiedniu, następnie mieszkał kolejno w Pradze i Paryżu, od 1920 r. w Krakowie. Po II wojnie św. osiedlił się w Szklarskiej Porębie. Należał do wielu ugrupowań, m. in. do TAP Sztuka, grupy Zero, wiedeńskiej Secesji, czeskiego Towarzystwa Artystów Manes. Jego sztuka oparta na lokalnej tradycji tchnie oryginalnym polskim temperamentem. Zwłaszcza wysoko oceniano jego symboliczne kompozycje wypełnione na poły fantastycznymi postaciami. Malował portrety, pejzaże, sceny z życia wsi, ale nader często nadawał tym przedstawieniom nastrój dziwności, tajemniczość bajkową i nostalgiczną nastrojowość. Formą, obrazy jego były nawiązaniem do młodopolskich doświadczeń malarskich, co świetnie uzupełniało ich wymowę pełną symboli. Był wyśmienitym portrecistą. Cechą charakterystyczną jego portretów jest tło, które często stanowi opustoszały polski krajobraz. Nadaje on portretowanym postaciom osobliwy wyraz, natomiast dodatkowe elementy bądź figury, symboliczny wymiar. Sztuka jego rozpatrywana jako całość jest zjawiskiem nowym. Stanowi niejako samodzielną kontynuację motywów i stylu Wyspiańskiego, jednakże właściwą jemu technikę pastelową, Hofman zastępował techniką olejną, którą posługiwał się w odmienny, swoisty sposób.