Studiował w krakowskiej SSP u L. Wyczółkowskiego, J. Malczewskiego i J. Stanisławskiego. Dzięki stypendium kontynuował naukę w Paryżu. W 1920 r. objął katedrę pejzażu na ASP w Krakowie. Należał m.in. do wiedeńskiej Secesji, TAP "Sztuka" oraz Towarzystwa Polska Sztuka Stosowana. Był jednym z najbardziej utalentowanych uczniów J. Stanisławskiego. Od mistrza przejął niezwykłą umiejętność obserwacji i emocjonalny stosunek do krajobrazu polskiej wsi. Utrwalał widoki Wołynia, Podola, Spiszu, Orawy, okolic Krakowa i Zakopanego. Pozostając pod wpływem sztuki Stanisławskiego, malował gęstą olejną farbą o równomiernym natężeniu barw, stosując niewielkie napięcia walorowe. W latach młodzieńczych artysta syntetyzował formy, budował kształty dynamicznie kładzioną plamą barwną, traktując dekoracyjnie poszczególne elementy pejzażu - drzewa, budynki, chmury. Artyście udało się wyzwolić spod wpływu mistrza i stworzyć własny, niepowtarzalny styl malarstwa krajobrazowego.