Artysta związany był z artystycznym środowiskiem Wilna. Kształcił się w Petersburgu, w tamtejszych szkołach malarstwa. W roku 1926 roku osiedlił się w Polsce i rozpoczął studia na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W roku 1928 w Wilnie odbyła się wystawa indywidualna portretów i pejzaży Znamierowskiego w Kasynie Oficerskim.
Był członkiem Wileńskiego Towarzystwa Niezależnych Artystów Malarzy powstałego w 1931 roku, w ramach którego organizowane są liczne wystawy. Jego prace nagrodzone zostały brązowym medalem w roku 1933 w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, w którym wystawiał w kolejnych latach kilkakrotnie. Największa jednak wystawa prac Znamierowskiego miała miejsce w 1937 roku w Wilnie w pawilonie Targów północnych w Ogrodzie Bernardyńskim, na której znalazło się 250 jego obrazów (o wystawie czytać można w: "Światowid", nr 21, s. 20; "Czas", nr 129, s. 6). W "Przeglądzie Artystycznym" (nr 4-5, s. 15) napisano: "Charakter twórczości Czesława Znamierowskiego jest znany miłośnikom sztuki. Jego krajobrazy, które cechuje krańcowy realizm wraz z dążeniem do wydobycia pewnego nastroju jako idei przewodniej w komponowaniu utworu i przyporządkowane tej idei zestawiania plam kolorystycznych, znajdują zawsze chętnych nabywców".
Prezentowany obraz to jedna z kompozycji kolorystycznych martwych natur. Tu w postaci dwóch wazonów ustawionych na okrągłym stoliku przykrytym pasiastą serwetą. Zestawienia barwne oraz ujęcie poliperspektywiczne wykazują dużą wrażliwość i wyczucie artysty.