„Kulisty, od góry spłaszczony, fazowany w czworobok o miękkich krawędziach.
Glina kartuska kształtowana w formie ręcznie. Szkliwo kryjące ze związkami srebra. Wypalanie redukcyjne. Srebrno zielonkawy z brązową siatką podszkliwnych smug i drobnych plamek.
Wym: 22 x ⌀ 30 cm.
Sygnowany w masie: LULA / 1973.” - opis z archiwum p. Aleksandry Kopydłowskiej
Henryk LULA, ur. 1930 w Książkach. Studiował w latach 1950-1956 w gdańskiej PWSSP na Wydz. Rzeźby pod kierunkiem Stanisława Horno-Popławskiego (dyplom 1957). W 1963 r. zbudował pracownię, w której do dzisiaj realizuje własne prace. W 1977 r. zatrudniony w gdańskiej PWSSP jako kierownik Pracowni Ceramiki, w 1990 otrzymał tytuł profesora. Pracował przy rekonstrukcjach zniszczonych zabytków rzeźbiarskich i ceramicznych na gdańskiej Starówce. Twórczość w dziedzinie ceramiki, rzeźby, metaloplastyki. Autor kilku realizacji monumentalnych (m.in. fryz ceramiczny na wieży widokowej na zamku w Malborku, pomnik na cmentarzu żołnierzy radzieckich w Kmiecinie k. Nowego Dworu). Był członkiem „Grupy Kadyńskiej”. Laureat wielu nagród (m.in. srebrny medal w Pradze 1962; wielki dyplom honorowy w Vallarius 1968; srebrny medal tamże 1972; I nagroda w Sopocie 1970 i 1979; I nagroda w Wałbrzychu 1987).
-na podstawie „Ceramika i szkło polskie XX wieku. Katalog zbiorów Muzeum Narodowego we Wrocławiu”, Wrocław 2004
Glina kartuska kształtowana w formie ręcznie, szkliwo kryjące ze związkami srebra, wypalanie redukcyjne;
wym: 22 x ⌀ 30 cm.
Sygnowany w masie: LULA / 1973.
„Kulisty, od góry spłaszczony, fazowany w czworobok o miękkich krawędziach.
Glina kartuska kształtowana w formie ręcznie. Szkliwo kryjące ze związkami srebra. Wypalanie redukcyjne. Srebrno zielonkawy z brązową siatką podszkliwnych smug i drobnych plamek.
Wym: 22 x ⌀ 30 cm.
Sygnowany w masie: LULA / 1973.” - opis z archiwum p. Aleksandry Kopydłowskiej
Henryk LULA, ur. 1930 w Książkach. Studiował w latach 1950-1956 w gdańskiej PWSSP na Wydz. Rzeźby pod kierunkiem Stanisława Horno-Popławskiego (dyplom 1957). W 1963 r. zbudował pracownię, w której do dzisiaj realizuje własne prace. W 1977 r. zatrudniony w gdańskiej PWSSP jako kierownik Pracowni Ceramiki, w 1990 otrzymał tytuł profesora. Pracował przy rekonstrukcjach zniszczonych zabytków rzeźbiarskich i ceramicznych na gdańskiej Starówce. Twórczość w dziedzinie ceramiki, rzeźby, metaloplastyki. Autor kilku realizacji monumentalnych (m.in. fryz ceramiczny na wieży widokowej na zamku w Malborku, pomnik na cmentarzu żołnierzy radzieckich w Kmiecinie k. Nowego Dworu). Był członkiem „Grupy Kadyńskiej”. Laureat wielu nagród (m.in. srebrny medal w Pradze 1962; wielki dyplom honorowy w Vallarius 1968; srebrny medal tamże 1972; I nagroda w Sopocie 1970 i 1979; I nagroda w Wałbrzychu 1987).
-na podstawie „Ceramika i szkło polskie XX wieku. Katalog zbiorów Muzeum Narodowego we Wrocławiu”, Wrocław 2004