„Wąski, wysoki prostopadłościan o węższych ściankach bocznych z pięcioma poziomymi, falistymi i wypukłymi obręczami tworzącymi uskoki.
Szkliwo warstwowe, kryjące oliwkowo złociste z metalicznymi połyskami i plamami białego „baranka”. Glina klukowska kształtowana w formie.
Wym: 56,5 x 28 x 14 cm.
Sygnowany na odwrocie: KONIECZNY / GDAŃSK / 1969.” - opis z archiwum p. Aleksandry Kopydłowskiej
Stanisław KONIECZNY urodził się w 1933 roku w Montceau-les-Mines we Francji, zmarł w 1981 w Gdańsku. Ukończył Wydział Rzeźby i Ceramiki gdańskiej PWSSP. Dyplom uzyskał w pracowni profesora Alfreda Wiśniewskiego w 1960 roku. Jeszcze jako student, z chwilą odrodzenia Zakładów Ceramicznych w Kadynach w 1956 wszedł do zespołu młodych ceramików skupionych wokół profesor Hanny Żuławskiej. Był twórcą niezwykle pracowitym. Tworzył dekoracyjne formy użytkowe – wazony, misy, także rzeźby abstrakcyjne i monumentalne realizacje architektoniczne. Skonstruował samodzielnie piec ceramiczny, opracował autorską technologię szkliwienia. Dzięki takim zasobom podejmował wiele eksperymentów artystycznych. Jego rzeźby to nowoczesne śmiałe dzieła plastyczne fascynujące kształtem, kolorem, odbiciem, przenikaniem światła i uniwersalnym przekazem artystycznym. Artysta brał udział w wielu wystawach; Ogólnopolska Wystawa Ceramiki Artystycznej w Sopocie (1959 r.), wystawy w (Austria, 1959 r.) oraz w Warszawie (1960 r.). W I, II i V edycji Międzynarodowego Biennale Ceramiki Artystycznej w Vallauris (Francja) w 1968, 1970 i 1976 zdobył Wielki Dyplom Honorowy i nagrodę Association Française d’Action Artistique. Na prestiżowym Międzynarodowym Konkursie Ceramiki w Guldo – Tadino w Perugii (Włochy) w 1969 roku otrzymał Dyplom Merito, na Wystawie Ceramiki Artystycznej z okazji XXV – lecia PRL we Wrocławiu (1969 r.) – I nagrodę, a na Międzynarodowej Wystawie Ceramiki Artystycznej w Sopocie (1970 r.) – medal. Brał ponadto udział w I i III edycji Międzynarodowej Wystawy Ceramiki Artystycznej w Faenza (Włochy) w 1973 i 1976 r., w Światowej Wystawie Ceramiki Artystycznej w Londynie (1974 r.), w Ogólnopolskiej Wystawie Rzeźby Polskiej w Sopocie (1974 r.), gdzie otrzymał medal, w Międzynarodowym Konkursie na Rzeźbę Ceramiczną we Florencji (1975 r.) oraz Wystawie Sztuki Polskiej w Moskwie (1976 r.) i w Berlinie (1977 r.). Jego prace znalazły się w wielu zbiorach muzealnych m.in. Faenza i Vallauris, Muzach Narodowych w Gdańsku, Szczecinie, Warszawie, Wrocławiu, a także w muzeach w Łodzi, Olsztynie i Zielonej Górze. [ ŹRÓDŁO: ZPAP GDAŃSK]
Glina klukowska kształtowana w formie, szkliwo warstwowe, kryjące;
wym: 56,5 x 28 x 14 cm.
Sygnowany na odwrocie: KONIECZNY / GDAŃSK / 1969.
„Wąski, wysoki prostopadłościan o węższych ściankach bocznych z pięcioma poziomymi, falistymi i wypukłymi obręczami tworzącymi uskoki.
Szkliwo warstwowe, kryjące oliwkowo złociste z metalicznymi połyskami i plamami białego „baranka”. Glina klukowska kształtowana w formie.
Wym: 56,5 x 28 x 14 cm.
Sygnowany na odwrocie: KONIECZNY / GDAŃSK / 1969.” - opis z archiwum p. Aleksandry Kopydłowskiej
Stanisław KONIECZNY urodził się w 1933 roku w Montceau-les-Mines we Francji, zmarł w 1981 w Gdańsku. Ukończył Wydział Rzeźby i Ceramiki gdańskiej PWSSP. Dyplom uzyskał w pracowni profesora Alfreda Wiśniewskiego w 1960 roku. Jeszcze jako student, z chwilą odrodzenia Zakładów Ceramicznych w Kadynach w 1956 wszedł do zespołu młodych ceramików skupionych wokół profesor Hanny Żuławskiej. Był twórcą niezwykle pracowitym. Tworzył dekoracyjne formy użytkowe – wazony, misy, także rzeźby abstrakcyjne i monumentalne realizacje architektoniczne. Skonstruował samodzielnie piec ceramiczny, opracował autorską technologię szkliwienia. Dzięki takim zasobom podejmował wiele eksperymentów artystycznych. Jego rzeźby to nowoczesne śmiałe dzieła plastyczne fascynujące kształtem, kolorem, odbiciem, przenikaniem światła i uniwersalnym przekazem artystycznym. Artysta brał udział w wielu wystawach; Ogólnopolska Wystawa Ceramiki Artystycznej w Sopocie (1959 r.), wystawy w (Austria, 1959 r.) oraz w Warszawie (1960 r.). W I, II i V edycji Międzynarodowego Biennale Ceramiki Artystycznej w Vallauris (Francja) w 1968, 1970 i 1976 zdobył Wielki Dyplom Honorowy i nagrodę Association Française d’Action Artistique. Na prestiżowym Międzynarodowym Konkursie Ceramiki w Guldo – Tadino w Perugii (Włochy) w 1969 roku otrzymał Dyplom Merito, na Wystawie Ceramiki Artystycznej z okazji XXV – lecia PRL we Wrocławiu (1969 r.) – I nagrodę, a na Międzynarodowej Wystawie Ceramiki Artystycznej w Sopocie (1970 r.) – medal. Brał ponadto udział w I i III edycji Międzynarodowej Wystawy Ceramiki Artystycznej w Faenza (Włochy) w 1973 i 1976 r., w Światowej Wystawie Ceramiki Artystycznej w Londynie (1974 r.), w Ogólnopolskiej Wystawie Rzeźby Polskiej w Sopocie (1974 r.), gdzie otrzymał medal, w Międzynarodowym Konkursie na Rzeźbę Ceramiczną we Florencji (1975 r.) oraz Wystawie Sztuki Polskiej w Moskwie (1976 r.) i w Berlinie (1977 r.). Jego prace znalazły się w wielu zbiorach muzealnych m.in. Faenza i Vallauris, Muzach Narodowych w Gdańsku, Szczecinie, Warszawie, Wrocławiu, a także w muzeach w Łodzi, Olsztynie i Zielonej Górze. [ ŹRÓDŁO: ZPAP GDAŃSK]