Królewska Manufaktura Porcelany została założona w 1751 roku przez Wilhelma Caspara Wegeley, obdarzonego specjalnymi przywilejami przez króla pruskiego Frederyka II. W kilka lat pó¼niej upadającą fabrykę odkupił Johann Ernst Gotzkowsky, a ostatecznie jej właścicielem został w 1763 roku sam Fryderyk II. Dla jej rozkwitu decydujące znaczenie miało przybycie po wojnie siedmioletniej artystów z Miśni. Produkowano głównie serwisy oraz pojedyncze naczynia dla królewskiego dworu z charakterystyczną dekoracją reliefową umieszczaną przy krawędzi, uzupełnianą malaturą i złoceniami. Wzornictwo inspirowane było wyrobami sewrskimi. Pierwszy kryzys manufaktura przeżyła podczas wojen napoleońskich. Jednakże krótki okres francuskiej okupacji przyniósł także i wzbogacenie motywów dekoracyjnych: pojawiły się symbole patriotyczne i emblematy narodowe. Ważnym okresem był czas Biedermeieru (1810-1830). Odchodząc od klasycyzmu, nadawano naczyniom bardziej obłe kształty, zdobiono je delikatną malaturą (kwiaty, medaliony z portretami, pejzaże). Wzornictwo projektowali akademicy berlińscy, którzy też powrócili do form greckiego antyku. Niestety, masowa produkcja spowodowała obniżenie poziomu wyrobów. W roku 1878 został utworzony Instytut Badawczy przy Królewskiej Manufakturze Porcelany, którego kierownikiem został Hermann Seger. Celem instytutu było opracowanie programu przywrócenia wytwórni jej dawnej świetności. W roku 1918 nadano wytwórni nową nazwę - Staatliche Porzellan Manufaktur Berlin. Fabryka jest czynna do dziś, produkuje luksusowe przedmioty. Waza o kulistym kształcie, z półokrągłą pokrywą, zwieńczoną uchwytem w formie plastycznej figurki - małego Bachusa, unoszącego złoty kielich z winem i trzymającego karafkę w drugiej ręce. Zdobiona dekoracją roślinną w formie wiązanek kwiatów oraz scenami z uczty o niewątpliwie dydaktyczno-moralizatorskiej wymowie.