MARIA CHRZĄSZCZOWA (1913-1979)
Fotografowała Warszawę, rodzinę i najbliższe otoczenie. Jest autorką dokumentacji zniszczonej Warszawy w 1945 r. W swojej twórczości łączyła styl klasycznej fotografii z początku XX w. z reporterskim charakterem widocznym w jej pracach poświęconych zniszczeniom wojennym. Zaczęła fotografować w dwuletnim Liceum Fotograficznym w Warszawie. Po wyjściu za mąż Maria Chrząszczowa wyprowadziła się z miasta i fotografowała wydarzenia rodzinne oraz życie wsi. Tuż przed wybuchem wojny, w sierpniu 1939 r., udało jej się wrócić do rodziców, do Warszawy. Wojnę spędziła w stolicy, pracując u Foto Grogera. Niemal wszystkie jej fotografie sprzed 1939 r. spłonęły w czasie wojny. Pod koniec 1945 r. dokumentowała obóz koncentracyjny w Auschwitz. Do połowy lat 70. pracowała w zawodzie, m.in. w Polskiej Agencji Prasowej oraz w Przedsiębiorstwie Wystaw i Targów jako retuszerka. Prowadziła pracownię fotografii w Katedrze Architektury Polskiej na Politechnice Warszawskiej (1953-1974). Od 1952 r. członkini ZPAF. Publikowała m.in. w pismach: "Stolica", "Architektura" i "Kobieta". Rzadko wystawiała, czasem na Ogólnopolskich Wystawach Fotografiki. Brała udział w głośnej wystawie Warszawa oskarża, Muzeum Narodowe, Warszawa (1945). Prace m.in. w zbiorach Muzeum Historycznego Miasta Stołecznego Warszawy.
1945
odbitka żelatynowo-srebrowa, 17,7 × 23 cm (18,3 × 23,9 cm),
vintage
W 1945 r. ruiny zniszczonej Warszawy stały się tematem oczywistym rzeszy fotografów, zarówno tych profesjonalnych, jak i amatorów. Do najważniejszych osiągnięć Chrząszczowej należy właśnie dokumentacja zburzonej stolicy Polski. Silny ładunek symboliczny i emocjonalny tych zdjęć wyróżnia je spośród innych wykonanych wówczas dokumentacji. Kilkanaście prac z tego cyklu pokazano na słynnej wystawie Warszawa oskarża. Zostały także opublikowane przez Fundację Archeologia Fotografii w 2011 r. w książce Kronikarki. Zofia Chomętowska - Maria Chrząszczowa. Fotografie Warszawy 1945-1946.
MARIA CHRZĄSZCZOWA (1913-1979)
Fotografowała Warszawę, rodzinę i najbliższe otoczenie. Jest autorką dokumentacji zniszczonej Warszawy w 1945 r. W swojej twórczości łączyła styl klasycznej fotografii z początku XX w. z reporterskim charakterem widocznym w jej pracach poświęconych zniszczeniom wojennym. Zaczęła fotografować w dwuletnim Liceum Fotograficznym w Warszawie. Po wyjściu za mąż Maria Chrząszczowa wyprowadziła się z miasta i fotografowała wydarzenia rodzinne oraz życie wsi. Tuż przed wybuchem wojny, w sierpniu 1939 r., udało jej się wrócić do rodziców, do Warszawy. Wojnę spędziła w stolicy, pracując u Foto Grogera. Niemal wszystkie jej fotografie sprzed 1939 r. spłonęły w czasie wojny. Pod koniec 1945 r. dokumentowała obóz koncentracyjny w Auschwitz. Do połowy lat 70. pracowała w zawodzie, m.in. w Polskiej Agencji Prasowej oraz w Przedsiębiorstwie Wystaw i Targów jako retuszerka. Prowadziła pracownię fotografii w Katedrze Architektury Polskiej na Politechnice Warszawskiej (1953-1974). Od 1952 r. członkini ZPAF. Publikowała m.in. w pismach: "Stolica", "Architektura" i "Kobieta". Rzadko wystawiała, czasem na Ogólnopolskich Wystawach Fotografiki. Brała udział w głośnej wystawie Warszawa oskarża, Muzeum Narodowe, Warszawa (1945). Prace m.in. w zbiorach Muzeum Historycznego Miasta Stołecznego Warszawy.