Izabela (Elżbieta) Działyńska była córką księcia Adama Jerzego Czartoryskiego (1770-1861) i Anny z Sapiehów (1798-1864). Dzieciństwo i młodość spędziła z rodzicami w Paryżu. Tutaj zdobyła wykształcenie humanistyczne, również w zakresie historii sztuki. Uczyła się malarstwa i rzeźby między innymi pod kierunkiem Sebastiana Norblina. W 1857 roku poślubiła Jana Działyńskiego (1829-1880) i od tej pory mieszkała na przemian w Paryżu i w Gołuchowie. Po 1863 ponownie przebywała krótko na emigracji wspomagając prowadzenie Hotelu Lambert. W latach 1875-1885 przeprowadziła przebudowę Gołuchowa w duchu renesansu, między innymi z udziałem artystów francuskich, umieściła tutaj bogatą kolekcję dzieł sztuki. Wykonywała między innymi kopie portretów J.U. Niemcewicza (według A.J. Grosa) i J.H. Dembińskiego według H. Rodakowskiego, akwarele i rysunki (w tym rysunki inwentaryzacyjne zbiorówpuławskich). Brała udział w malowaniu jednego z plafonów w Gołuchowie. Jej pędzla portret Kobieta w czepcu znajduje się w zbiorach Działu Miniatur Muzeum Narodowego w Warszawie.
Nie są znane w dzisiejszych zbiorach żadne prace olejne Izy Działyńskiej.