W latach 20-tych Weiss był już uważany za jednego z najwybitniejszych polskich malarzy. U podstaw jego sztuki leży emocjonalny stosunek do natury. "Obraz to zrealizowany zachwyt... Zawsze idę za naturą...? cyt za Ł. Kossowki, dz. cyt., s. 42. Entuzjazm ten wyczuwalny jest w całej jego twórczości. Weiss nie `chwyta` natury jak impresjoniści, ale ją "opowiada". W plenerze powstało tysiące szkiców, notatek pejzażowych, lekkich, szybko chwytanych studiów roślin, zwierząt, ludzi. Uporczywe dążenie do poznania znaczeń zawartych w naturze sprawiło, że obsesyjnie prawie powracał do raz podjętego motywu.