Dzieło o dużych walorach dekoracyjnych przywodzi skojarzenia ze scenami fete galant Watteau. W pięknej scenerii ogrodu zdobionego architekturą, postumentami przechadza się młoda kobieta, ubrana w stylową suknię. Jednakże nastrój sceny daleki jest od ogrodowych uciech emanujących z obrazów francuskich twórców rokoka. Bliższa jemu jest nostalgiczna zaduma znana z obrazów wielkiego romantyka C. D. Friedricha. Świetnie malowana kompozycja niesie ładunek tajemniczy. Twórczość Christiana Wilberga mało znana jest polskiemu odbiorcy. Uczeń O. Achenbacha, wiele podróżował do Włoch, Azji Mniejszej. Fascynowała go antyczna architektura, którą wielokrotnie malował, łącząc romantyczną nastrojowość ze skrupulatnością właściwą czasom historyzmu.