Studia artystyczne rozpoczął w 1912 r. w Szkole Przemysłowej we Lwowie. W l. 1919-1922 kontynuował naukę w krakowskiej ASP; w 1922 r. uczęszczał do prywatnej pracowni A. Archipenki w Berlinie. W 1923 r. wyjechał do Paryża, gdzie związał się z kręgiem École de Paris, mieszkając z E. Zakiem i Ch. Soutinem. Dwa lata później osiadł we Francji na stałe. Uczestniczył w paryskich Salonach, wystawiał w wielu galeriach Paryża m.in.: Bernheim, de France, Le Portique. Prezentowany obraz pochodzi z paryskiej fazy twórczości Menkesa. Przejawia się w nim oddziaływanie ekspresjonistycznego nurtu École de Paris, przede wszystkim deformującej zewnętrzną rzeczywistość sztuki Soutina. Przedstawiająca grupę biesiadników scena staje się plastyczną metaforą bachanaliów, orgiastycznego obrzędu antycznego uwspółcześnionego poprzez kostium. Stężoną ekspresję obrazu intensyfikuje mroczna gama czerwieni i brązów jarzących się miejscami oranżowym blaskiem. Stłoczone w ciasnej przestrzeni kadru postacie o groteskowo zdeformowanych rysach i syntetycznie naszkicowanych sylwetach przeobrażają się w upojone winem zjawy prowokacyjnie wpatrzone w widza lub zatracające się w tańcu. W swej ekspertyzie Jerzy Malinowski datuje omawianą kompozycję na ok. 1928 r. i wiąże jej powstanie z kluczowym w biografii artysty wydarzeniem, ślubem zawartym ze Stanisławą Weiss w tym właśnie roku. Pierwszoplanowa postać męska po lewej wydaje się być autoportretem twórcy. Dzieło prezentowane było na wystawie "Ecole de Paris" w Galerie Marek w Paryżu w 1988 i repr. w katalogu (poz. 15), oraz w recenzji z tejże wystawy pióra Michaela Monboyarda w "Art et Valeurs" 1988, nr 4