"Obrazy... rodzą się nie z natury, lecz z innych obrazów, w kulturze one tkwią, a nie w przyrodzie - to profesor Zdzisław Kępiński. Ja się z nim zgadzam...".
Andrzej Kurzawski
Poznańska pracownia Andrzeja Kurzawskiego nazywana była przez samego artystę "gołębnikiem". Ponoć dlatego, że pewnego razu wdarły się do niej ptaki, siejąc spustoszenie. Nie sposób jednak nie pomyśleć, że ukuta przez artystę metafora "gołębnika" ma do jego sztuki szersze zastosowanie. Kurzawski przez całe swoje artystyczne życie zmagał się bowiem z bielą i z szarością, które stanowią jedne z najbardziej rozpoznawalnych składników jego sztuki.
Kurzawski kształcił się w poznańskiej PWSSP. Chociaż od 1949 roku pracował jako asystent w pracowni Wacława Taranczewskiego, dyplom obronił niespełna dwa lata później. Cała jego późniejsza kariera artystyczna związana była z poznańską uczelnią. Źródeł sztuki Kurzawskiego trudno jednak szukać u tych profesorów, których był bezpośrednim uczniem (obok Taranczewskiego byli to Stanisław Szczepański i Eustachy Wasilkowski). Za rzeczywistych patronów kolorystycznej formuły malarstwa artysty uznać należy dwóch innych twórców związanych z Poznaniem - Artura Nachta-Samborskiego i Piotra Potworowskiego. Bez wątpienia to ich sztuka odcisnęła na Kurzawskim najwyraźniejsze piętno. Równocześnie artysta zdołał obronić swoją indywidualność. Wyrazistym przykładem indywidualnego języka Kurzawskiego może być prezentowana tutaj kompozycja "W górach Macedonii".
Cechą rozpoznawalną jest sposób, w jaki artysta operuje kolorem. Większość polskich kolorystów na swoich płótnach posługuje się intensywnymi zestawieniami barw - Kurzawski unika kolorystycznej polifonii. Operując minimalną paletą, ograniczoną do bieli, błękitów i szarości, uzyskuje bogate i różnorodne efekty. Gradację tonów i subtelny modelunek płaszczyzn podkreśla sposób w jaki artysta opracowuje malarską fakturę. Płaszczyzna płótna nie jest gładką taflą. Różne jej partie kształtowane są dynamicznymi i chropowatymi pociągnięciami pędzla. Opracowanie faktury obrazu zależne jest od motywu. Kurzawski umiejętnie kontrastuje nie tylko intensywność barw, ale także bryły i pola. Dzięki temu światło osadza się na impastowo malowanych partiach płótna i pozwala na zbudowanie ciekawych efektów wizualnych.
olej/płótno, 98,5 x 108,5 cm
sygnowany, datowany i opisany na odwrociu: `A. Kurzawski | "W górach Macedonii" | 100 x 110 cm | 1979 r.`
"Obrazy... rodzą się nie z natury, lecz z innych obrazów, w kulturze one tkwią, a nie w przyrodzie - to profesor Zdzisław Kępiński. Ja się z nim zgadzam...".
Andrzej Kurzawski
Poznańska pracownia Andrzeja Kurzawskiego nazywana była przez samego artystę "gołębnikiem". Ponoć dlatego, że pewnego razu wdarły się do niej ptaki, siejąc spustoszenie. Nie sposób jednak nie pomyśleć, że ukuta przez artystę metafora "gołębnika" ma do jego sztuki szersze zastosowanie. Kurzawski przez całe swoje artystyczne życie zmagał się bowiem z bielą i z szarością, które stanowią jedne z najbardziej rozpoznawalnych składników jego sztuki.
Kurzawski kształcił się w poznańskiej PWSSP. Chociaż od 1949 roku pracował jako asystent w pracowni Wacława Taranczewskiego, dyplom obronił niespełna dwa lata później. Cała jego późniejsza kariera artystyczna związana była z poznańską uczelnią. Źródeł sztuki Kurzawskiego trudno jednak szukać u tych profesorów, których był bezpośrednim uczniem (obok Taranczewskiego byli to Stanisław Szczepański i Eustachy Wasilkowski). Za rzeczywistych patronów kolorystycznej formuły malarstwa artysty uznać należy dwóch innych twórców związanych z Poznaniem - Artura Nachta-Samborskiego i Piotra Potworowskiego. Bez wątpienia to ich sztuka odcisnęła na Kurzawskim najwyraźniejsze piętno. Równocześnie artysta zdołał obronić swoją indywidualność. Wyrazistym przykładem indywidualnego języka Kurzawskiego może być prezentowana tutaj kompozycja "W górach Macedonii".
Cechą rozpoznawalną jest sposób, w jaki artysta operuje kolorem. Większość polskich kolorystów na swoich płótnach posługuje się intensywnymi zestawieniami barw - Kurzawski unika kolorystycznej polifonii. Operując minimalną paletą, ograniczoną do bieli, błękitów i szarości, uzyskuje bogate i różnorodne efekty. Gradację tonów i subtelny modelunek płaszczyzn podkreśla sposób w jaki artysta opracowuje malarską fakturę. Płaszczyzna płótna nie jest gładką taflą. Różne jej partie kształtowane są dynamicznymi i chropowatymi pociągnięciami pędzla. Opracowanie faktury obrazu zależne jest od motywu. Kurzawski umiejętnie kontrastuje nie tylko intensywność barw, ale także bryły i pola. Dzięki temu światło osadza się na impastowo malowanych partiach płótna i pozwala na zbudowanie ciekawych efektów wizualnych.