Stanisław Kamocki urodził się 18 października 1875 roku w Warszawie, a zmarł 18 lipca 1944 roku w Zakopanem. Był wybitnym malarzem związanym z nurtem realizmu i impresjonizmu, cenionym przede wszystkim za swoje nastrojowe pejzaże i sceny rodzajowe. Kształcił się najpierw w Szkole Rysunku Wojciecha Gersona, a następnie w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, gdzie jego nauczycielami byli m.in. Jan Matejko i Józef Mehoffer. W latach 1896–1900 kontynuował naukę w Paryżu i Monachium.
Związany był z kręgiem artystów Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” i przez wiele lat uczestniczył w wystawach krajowych i zagranicznych. Tworzył głównie krajobrazy z okolic Krakowa, Tatr i Podhala, ukazując je z dużą dbałością o światło i atmosferę. Malował także wnętrza chłopskich chat, portrety oraz martwe natury.
Od 1922 roku był profesorem malarstwa pejzażowego na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie cieszył się opinią znakomitego pedagoga. Jego twórczość ceni się dziś za wrażliwość na naturę, subtelność kolorystyczną i umiejętność oddania nastroju chwili. Prace Kamockiego znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie, Warszawie i Lwowie.