Wielkoformatowe płótno Rafała Olbińskiego powtarza tytuł utworu chórowego z opery "Nabucco" Giuseppe Verdiego, nie stanowi jednak interpretacji tej poważnej pieśni o tęsknocie. Artysta inspirację zaczerpnął z samej muzyki, w tekście dzieła ograniczając się natomiast do pierwszego wersu. Surrealistyczny obraz ukazuje akt kobiecy umiejscowiony w nadmorskim pejzażu. Po rozwianych, powtarzających horyzontalną dynamikę morskich fal włosach rozmarzonej kobiety, niczym tytułowa myśl, przepływa statek, którego żagle stopniowo zamieniają się w lecące ku niebu białe ptaki. Kompozycja pracy jest doskonale wyważona, a realistyczny sposób malowania i żywa kolorystyka pozwalają wczuć się w nastrój zamyślenia i atmosferę nadmorskiego powiewu wiatru.
olej, akryl, płótno
76 x 105 cm
sygn. l.d.: „Olbiński”
Wielkoformatowe płótno Rafała Olbińskiego powtarza tytuł utworu chórowego z opery "Nabucco" Giuseppe Verdiego, nie stanowi jednak interpretacji tej poważnej pieśni o tęsknocie. Artysta inspirację zaczerpnął z samej muzyki, w tekście dzieła ograniczając się natomiast do pierwszego wersu. Surrealistyczny obraz ukazuje akt kobiecy umiejscowiony w nadmorskim pejzażu. Po rozwianych, powtarzających horyzontalną dynamikę morskich fal włosach rozmarzonej kobiety, niczym tytułowa myśl, przepływa statek, którego żagle stopniowo zamieniają się w lecące ku niebu białe ptaki. Kompozycja pracy jest doskonale wyważona, a realistyczny sposób malowania i żywa kolorystyka pozwalają wczuć się w nastrój zamyślenia i atmosferę nadmorskiego powiewu wiatru.