Ignacy Pieńkowski studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem J. Fałata i L. Wyczółkowskiego. Już w 1898 roku wystawiał w Krakowie studia portretowe, życzliwie przyjęte przez krytykę. Zachęcony tym powodzeniem, a zarazem zainteresowany dziełami impresjonistów polskich takich jak M. Gierymski, W. Podkowiński, J. Pankiewicz czy L. Wyczółkowski, wyjechał na dalsze studia do Paryża. Pieńkowski został w 1911 roku powołany na profesora warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, a parę lat później powierzono mu katedrę malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i na tym stanowisku spędził 30 lat swego życia. Tutaj powstała większość jego obrazów zarówno portrety, jak i martwe natury, pejzaże oraz kompozycje figuralne. Dzięki wybitnym zdolnościom i wielkiemu opanowaniu formy Pieńkowski zajął jedno z czołowych miejsc wśród artystów swego pokolenia. Jego obrazy malowane z wielką maestrią wyróżniała równocześnie subtelność kolorystyczna i żywość barw. Charakteryzowała malarza samodzielność w podejściu do formy, a jego niejednokrotnie kameralne dzieła są naznaczone niezwykłą dekoracyjnością.