Wojciech Kossak - początkowo uczeń swojego ojca Juliusza - kształcił się następnie w latach 1871-73 w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Władysława Łuszczkiewicza, i w Akademii monachijskiej (1874-76) u A. Strähubera, A. Wagnera i W. Lindenschmita. W 1877-84 kontynuował studia w Paryżu u L. Bonnata i A. Cabanela. Powrócił na dziesięć lat do Krakowa, a następne siedem spędził w Berlinie pracując na zlecenie Wilhelma II. Wiele podróżował - był w Hiszpanii (1900), Egipcie (1901), Wiedniu i Londynie (1905-06), a w latach 1923-32 kilkakrotnie w Stanach Zjednoczonych. W czasie I wojny światowej służył w armii austriackiej. W 1915-19 był profesorem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, gdzie kierował pracownią malarstwa batalistycznego. Był współautorem kilku panoram - słynnej panoramy Racławickiej (1894), a także Berezyny (1896) i Bitwy pod piramidami (1901). Projektowana w 1900 roku Somosierra nie doczekała się realizacji. Malował przede wszystkim sceny batalistyczne, portrety, a także sceny rodzajowe. Szerokimi, swobodnymi pociągnięciami pędzla świetnie oddawał dynamikę jeźdźców i zwierząt w ruchu.
Popularny temat, ułana ze swoim towarzyszem wojennym, koniem, podejmował Kossak wielokrotnie. Malował go zarówno podczas odpoczynków, zwiadów, umizgów do wiejskich dziewcząt podczas postojów wojsk we wsiach, na ćwiczeniach wojskowych czy podczas opatrywania ran odniesionych w wojennych potyczkach por. np.: K. Olszański, Wojciech Kossak, Wrocław, Warszawa, Kraków, Gdańsk, Łódź 1982, ilustracje nr: 217,219-222, 225, 227, 230