Jerzy Nowosielski pisał o malarstwie Rodzińskiego, że ten nie jest abstrakcjonistą ani ekspresjonistą. Odcina się także od fotorealizmu. Sam Rodziński wierny był polskiej estetyce koloryzmu. Rozstrzygał płaszczyznę płótna w sposób malarski ale modyfikowany zgodnie z własnymi aspiracjami. W obrazach stosuje barwy ziemi, ciemnej zieleni i czerń. Obraz buduje mocną plamą i długimi pociągnięciami pędzla. W palecie barwnej blisko mu do twórczości Jacka Sienickiego. W dorobku Rodzińskiego można wyodrębnić dwa główne tematy - pejzaż i wątki religijne. „Dramat chrystologiczny” jest także tematem prezentowanego obrazu. Oszczędnie użyte środki wyrazu są podporządkowane sensowi przedstawienia. Deformacja postaci i skrótowy modelunek współgrają z surowością barw. Wyłaniające się z ciemności Ciało Chrystusa na krzyżu jest jakby wycięte z kanciastych brył. Gwałtowne pociągnięcia pędzla podkreślają zmaltretowane ciało. Tytułowa matka zlewa się w swoim cierpieniu z tłem obrazu. Jej sylwetka sprowadzona do podstawowych brył zarysowana jest w sposób szkicowy. Geometryzacja postaci i ziemiste barwy potęgują wrażenie cierpienia, a ograniczenie kompozycji do jedynie dwóch centralnie ustawionych bohaterów skupia pełną uwagę widza na dramacie rozgrywającym się na płótnie.