Literatura
- Maria Jarema, katalog wystawy, Pałac Sztuki, Galeria Krzysztofory, Kraków XI.1962, s. 40.
- Barbara Ilkosz, Maria Jarema 1908-1958, katalog wystawy, Wrocław 1998, poz. kat. 179.
Malarka, rzeźbiarka, scenograf. W latach1929-1935 studiowała w krakowskiej ASP. Była współorganizatorką założonej ok. 1932 r. Grupy Krakowskiej, reprezentującej radykalną postawę artystyczną. Od 1934 r. współpracowała jako scenograf z eksperymentalnym teatrem "Cricot", a w latach 1956-1957 z teatrem "Cricot 2". Działalność artystyczną rozpoczęła od rzeźby, później zwróciła się ku malarstwu, początkowo tworząc niewielkie kompozycje wprowadzające elementy groteski, malowane temperą, akwarelą, gwaszem. Pojawiły się w nich typowe dla twórczości artystki układy przestrzenne, w których linia i barwa traktowane są jako czynniki współtworzące strukturę obrazu. Stopniowo w obrazach coraz silniejsze stawało się dążenie do precyzji formy i przejrzystości kompozycji. W latach 1950-1958 Jarema osiągnęła pełną dojrzałość i samodzielność artystyczną. W tym okresie najczęściej łączyła techniki monotypii i tempery. Powstałe po 1954 r. cykle zawierają sumę doświadczeń twórczych artystki, która zbliża się w nich ku formom abstrakcyjnym, a czynnikami decydującymi stają się ruch i rytm.
Tempera na kartonie 35,5 x 49 cm
Nie sygnowana
Na odwrocie opis ręką Kornela Filipowicza z oznaczeniem poz. katalogu rodzinnego 128.
Literatura
- Maria Jarema, katalog wystawy, Pałac Sztuki, Galeria Krzysztofory, Kraków XI.1962, s. 40.
- Barbara Ilkosz, Maria Jarema 1908-1958, katalog wystawy, Wrocław 1998, poz. kat. 179.
Malarka, rzeźbiarka, scenograf. W latach1929-1935 studiowała w krakowskiej ASP. Była współorganizatorką założonej ok. 1932 r. Grupy Krakowskiej, reprezentującej radykalną postawę artystyczną. Od 1934 r. współpracowała jako scenograf z eksperymentalnym teatrem "Cricot", a w latach 1956-1957 z teatrem "Cricot 2". Działalność artystyczną rozpoczęła od rzeźby, później zwróciła się ku malarstwu, początkowo tworząc niewielkie kompozycje wprowadzające elementy groteski, malowane temperą, akwarelą, gwaszem. Pojawiły się w nich typowe dla twórczości artystki układy przestrzenne, w których linia i barwa traktowane są jako czynniki współtworzące strukturę obrazu. Stopniowo w obrazach coraz silniejsze stawało się dążenie do precyzji formy i przejrzystości kompozycji. W latach 1950-1958 Jarema osiągnęła pełną dojrzałość i samodzielność artystyczną. W tym okresie najczęściej łączyła techniki monotypii i tempery. Powstałe po 1954 r. cykle zawierają sumę doświadczeń twórczych artystki, która zbliża się w nich ku formom abstrakcyjnym, a czynnikami decydującymi stają się ruch i rytm.