Wybitny ceramik i rzeźbiarz. Pobierał lekcje u Leopolda Wasilkowskiego w Warszawie, a w latach 1898-1902 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Konstantego Laszczki. Naukę kontynuował w Académie Julian w Paryżu. Po powrocie do kraju rozwinął szeroko zakrojoną działalność, jako projektant i wytwórca ceramiki oraz propagator tej dziedziny sztuki. W latach 1907-10 pracował w Warszawie, następnie w okresie 1911-17 prowadził wytwórnie ceramiki i pracownie rzeźby w Wiśniewie koło Warszawy, gdzie zapewne powstało oferowane dzieło. W 1918 kierował fabryką wyrobów artystycznych w Chodzieży. Rok później został mianowany profesorem Państwowej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Przemysły Artystycznego w Poznaniu, gdzie pełnił funkcję kierownika Wydziału Rzeźby i Ceramiki (1920-1925) oraz Wydziału Ceramiki (1925-1936). W latach 1944-1952 był konserwatorem w Zarządzie Miasta Stołecznego Warszawy, zajmując się odbudową pomników oraz rzeźb parkowych.
Odegrał wybitną rolę jako twórca kwestionujący podział na sztukę czystą i stosowaną oraz niestrudzony eksperymentator w dziedzinie technologii ceramicznych i ich zastosowania w architekturze. Do najwybitniejszych jego prac rzeźbiarskich należą dzieła inspirowane duchem Młodej Polski, symbolizmu i secesji.
Ceramika, barwne szkliwa, wys. z cokołem 37 cm
Sygnatura ryta: 1916. St. Jagmin
Stan: klejona, odpryski szkliwa
pochodzenie: ze zbiorów Wincentego Rapackiego
Wybitny ceramik i rzeźbiarz. Pobierał lekcje u Leopolda Wasilkowskiego w Warszawie, a w latach 1898-1902 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Konstantego Laszczki. Naukę kontynuował w Académie Julian w Paryżu. Po powrocie do kraju rozwinął szeroko zakrojoną działalność, jako projektant i wytwórca ceramiki oraz propagator tej dziedziny sztuki. W latach 1907-10 pracował w Warszawie, następnie w okresie 1911-17 prowadził wytwórnie ceramiki i pracownie rzeźby w Wiśniewie koło Warszawy, gdzie zapewne powstało oferowane dzieło. W 1918 kierował fabryką wyrobów artystycznych w Chodzieży. Rok później został mianowany profesorem Państwowej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Przemysły Artystycznego w Poznaniu, gdzie pełnił funkcję kierownika Wydziału Rzeźby i Ceramiki (1920-1925) oraz Wydziału Ceramiki (1925-1936). W latach 1944-1952 był konserwatorem w Zarządzie Miasta Stołecznego Warszawy, zajmując się odbudową pomników oraz rzeźb parkowych.
Odegrał wybitną rolę jako twórca kwestionujący podział na sztukę czystą i stosowaną oraz niestrudzony eksperymentator w dziedzinie technologii ceramicznych i ich zastosowania w architekturze. Do najwybitniejszych jego prac rzeźbiarskich należą dzieła inspirowane duchem Młodej Polski, symbolizmu i secesji.