W latach 1906-1910 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Józefa Pankiewicza, Leona Wyczółkowskiego i Stanisława Dębickiego. W czasie studiów kilkakrotnie uzyskiwał nagrody i wyróżnienia. Później pracował jako nauczyciel rysunku w szkołach w Krakowie, Wieliczce (od 1912), Inowrocławiu (od 1919) i Poznaniu, gdzie w 1921 osiadł na stałe. W 1926 założył w Poznaniu własną Szkołę Sztuk Pięknych. W 1915 był w Wiedniu, a w latach 1924 i 1932-1933 przebywał w Paryżu. Wysiedlony z Poznania, przebywał w Krakowie. Po wojnie został profesorem Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. Wystawiał od 1914, m.in. w TPSP w Krakowie. Lwowie, Poznaniu, Toruniu, w TZSP w Warszawie. W latach 20. i 30. uczestniczył w wystawach sztuki polskiej za granicą, wystawiał też na Salonach paryskich. Malował pejzaże, martwe natury, rzadziej portrety i kompozycje historyczne czy religijne. W jego malarstwie, odznaczającym się miękkością form i świetlistym, łagodnym kolorytem dostrzegalne są wpływy Pankiewicza i sztuki francuskiej.