Pochodzenie: R.A. Cohn, Nowy Jork, 1985
Kolekcja Ewy i Wojciecha Fibaków
Wystawiany:
Wystawiany: Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, Muzeum Narodowe w Warszawie; 23 maja - 9 sierpnia 1992
Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, Muzeum Narodowe w Poznaniu; 22 sierpnia - 25 października 1992 r.
Ecole de Paris. Artyści żydowscy z Polski w kolekcji Wojciecha Fibaka; Pałac Sztuki w Krakowie, Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych, lipiec-sierpień 1998
"Polski Paryż. Ecole de Paris. Kolekcja Wojciecha Fibaka. Muzeum Narodowe w Szczecinie, grudzień 1999 - marzec 2000"
Reprodukowany:
Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, WaiF - Auriga, Warszawa 1992, il. Str. 93
Ecole de Paris. Artyści żydowscy z Polski w kolekcji Wojciecha Fibaka pod red. Józefa Grabskiego; Pałac Sztuki w Krakowie, TPSP, IRSA, Kraków 1998 poz.20, s.62
"Polski Paryż. Ecole de Paris. Kolekcja Wojciecha Fibaka. Katalog wystawy, Muzeum Narodowe w Szczecinie, Szczecin 1999
Artysta związany był ze środowiskiem paryskiego Montparnasse'u, szczególnie blisko z kręgiem M. Kislinga i E. Zaka. Od lat 1920. przeważały w jego malarstwie wielofiguralne kompozycje przedstawiające sceny pracy i posiłku. Ekspresyjnie spłaszczoną przestrzeń obrazową wypełniały ludzkie sylwetki o przestylizowanych, uwysmuklonych proporcjach, obwiedzione łamliwym, czarnym konturem. Symboliczną wymowę tych obrazów intensyfikowała mroczna, zgaszona gama barw. W 1927 r. Gottlieb radykalnie zawęził kolorystykę do kilku tonów podstawowych - błękitów, różów i brązów dopełnionych akcentami bieli. Artysta syntetyzował formy odbierając im substancjalność. Do tej grupy prac należy oferowana kompozycja. Lekko pochylone sylwetki trzech kobiet tworzą tu koncentryczny układ wtopiony w neutralne tło; formy wydobywa swobodnie kładziona plama barwna miejscami dookreślona konturem. Wysmakowany zestrój brązów, szarości, różów i bieli pogłębia liryczny nastrój obrazu, którego wewnętrzny rytm oddaje ściszony rytm pracy.
Konsekwentna rytmizacja i wewnętrzna koncentracja kompozycji przypomina o związkach, jakie łączyły Gottlieba z warszawskim Stowarzyszeniem Artystów Plastyków "Rytm" (1922-1932). Stąd też pokrewne stylistycznie prace artysty prezentowane były na wystawie ugrupowania, która odbyła się w 2001 w warszawskim Muzeum Narodowym.
Oferowany obraz to bez wątpienia dzieło o charakterze muzealnym i kolekcjonerskim.
olej, płótno;
92,5 x 60 cm
sygn. p.d. l.gottlieb; l.d.Gottlieb
Pochodzenie: R.A. Cohn, Nowy Jork, 1985
Kolekcja Ewy i Wojciecha Fibaków
Wystawiany:
Wystawiany: Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, Muzeum Narodowe w Warszawie; 23 maja - 9 sierpnia 1992
Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, Muzeum Narodowe w Poznaniu; 22 sierpnia - 25 października 1992 r.
Ecole de Paris. Artyści żydowscy z Polski w kolekcji Wojciecha Fibaka; Pałac Sztuki w Krakowie, Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych, lipiec-sierpień 1998
"Polski Paryż. Ecole de Paris. Kolekcja Wojciecha Fibaka. Muzeum Narodowe w Szczecinie, grudzień 1999 - marzec 2000"
Reprodukowany:
Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, WaiF - Auriga, Warszawa 1992, il. Str. 93
Ecole de Paris. Artyści żydowscy z Polski w kolekcji Wojciecha Fibaka pod red. Józefa Grabskiego; Pałac Sztuki w Krakowie, TPSP, IRSA, Kraków 1998 poz.20, s.62
"Polski Paryż. Ecole de Paris. Kolekcja Wojciecha Fibaka. Katalog wystawy, Muzeum Narodowe w Szczecinie, Szczecin 1999
Artysta związany był ze środowiskiem paryskiego Montparnasse'u, szczególnie blisko z kręgiem M. Kislinga i E. Zaka. Od lat 1920. przeważały w jego malarstwie wielofiguralne kompozycje przedstawiające sceny pracy i posiłku. Ekspresyjnie spłaszczoną przestrzeń obrazową wypełniały ludzkie sylwetki o przestylizowanych, uwysmuklonych proporcjach, obwiedzione łamliwym, czarnym konturem. Symboliczną wymowę tych obrazów intensyfikowała mroczna, zgaszona gama barw. W 1927 r. Gottlieb radykalnie zawęził kolorystykę do kilku tonów podstawowych - błękitów, różów i brązów dopełnionych akcentami bieli. Artysta syntetyzował formy odbierając im substancjalność. Do tej grupy prac należy oferowana kompozycja. Lekko pochylone sylwetki trzech kobiet tworzą tu koncentryczny układ wtopiony w neutralne tło; formy wydobywa swobodnie kładziona plama barwna miejscami dookreślona konturem. Wysmakowany zestrój brązów, szarości, różów i bieli pogłębia liryczny nastrój obrazu, którego wewnętrzny rytm oddaje ściszony rytm pracy.
Konsekwentna rytmizacja i wewnętrzna koncentracja kompozycji przypomina o związkach, jakie łączyły Gottlieba z warszawskim Stowarzyszeniem Artystów Plastyków "Rytm" (1922-1932). Stąd też pokrewne stylistycznie prace artysty prezentowane były na wystawie ugrupowania, która odbyła się w 2001 w warszawskim Muzeum Narodowym.
Oferowany obraz to bez wątpienia dzieło o charakterze muzealnym i kolekcjonerskim.