Najmłodszy brat Maurycego Gottlieba, wybitnego malarza dziewiętnastowiecznego pochodzenia żydowskiego. Studia artystyczne odbył w l. 1896-1902 w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Malczewskiego i T. Axentowicza. Naukę kontynuował w Monachium w pracowni A. Ažbego. W 1904 r. zamieszkał na stałe w Paryżu. Był członkiem wiedeńskiego "Haagenbundu" i inicjatorem powstania krakowskiej "Grupy Pięciu" (1905). W l. 1917-1919 uczestniczył w wystawach formistów. W Paryżu związany był ze środowiskiem Montparnasse`u, szczególnie blisko z kręgiem M. Kislinga i E. Zaka. Od lat 1920. przeważały w jego malarstwie wielofiguralne kompozycje przedstawiające sceny pracy i posiłku. Ekspresyjnie spłaszczoną przestrzeń obrazową wypełniały ludzkie sylwetki o przestylizowanych, uwysmuklonych proporcjach, obwiedzione łamliwym, czarnym konturem. Symboliczną wymowę tych obrazów intensyfikowała mroczna, zgaszona gama barw. W 1927 r. Gottlieb radykalnie zawęził kolorystykę do kilku tonów podstawowych - błękitów, różów i brązów dopełnionych akcentami bieli. Artysta syntetyzował formy odbierając im substancjalność. Do tej grupy prac należy oferowana kompozycja. Lekko pochylone nad misami sylwetki trzech kobiet tworzą tu koncentryczny układ wtopiony w neutralne tło; formy wydobywa swobodnie kładziona plama barwna miejscami dookreślona konturem. Wysmakowany zestrój brązów, szarości, różów i bieli pogłębia liryczny nastrój obrazu, którego wewnętrzny rytm oddaje ściszony rytm pracy. Omawiana praca repr. jest w: "Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków" (Muzeum Narodowe w Warszawie 1992, s. 91) oraz "Polski Paryż. École de Paris. Kolekcja Wojciecha Fibaka" (Muzeum Narodowe w Szczecinie 1999-2000, s. 147).