Trzej młodzieńcy wybrani spośród deportowanych do Babilonii Judejczyków. Mieli być przeznaczeni do służby na dworze babilońskiego króla Nabuchodonozora wraz z prorokiem Danielem, w którego księdze opisane są wydarzenia. Nadano im babilońskie imiona: Chananiaszowi - Szadrak, Miszaelowi - Meszak, Azariaszowi zaś Abed-Nego. Na dworze osiągnęli wyjątkową mądrość i wiedzę przewyższającą innych i otrzymali od króla zwierzchnictwo nad miastami prowincji babilońskiej. Kiedy jednak Nabuchodonozor postawił złoty posąg i nakazał składać mu pokłon, młodzieńcy i prorok Daniel odmówili, aby nie obrazić prawdziwego Boga. Karą było wrzucenie do rozpalonego pieca. Od żaru zginęli ci, którzy wykonali rozkaz króla, ale młodzieńcom nic się nie stało. Przechadzali się wewnątrz pieca w towarzystwie anioła i błogosławili Boga. Król Nabuchodonozor wyznał, że nie ma innego Boga oprócz tego, którego wyznają młodzieńcy (Dn 3).