Barthelemy Menn uczył się malarstwa u L. Dorciřre i L. Lugardon w Genewie, a od 1833 roku u J. A. D. Ingres w Paryżu. Artysta w 1835 roku wyjechał do Rzymu, po trzech latach wrócił do Paryża. Zaczął uprawiać pejzaż, zaprzyjaźnił się z Ch. F. Daubigny, Th. Rousseau, J. B. C. Corot, E. Delacroix. Zbliżył się do szkoły malarskiej Barbizon. Po powrocie do Genewy w 1843 roku rozpoczął działalność dydaktyczną jako wykładowca w szkole rysunku należącej do Kunstgesellschaft. Poprzez swoje nowatorskie wśród szwajcarskich malarzy podejście do problemu natury, które wyniósł z kontaktów z barbizończykami, stał się osobowością w życiu artystycznym tego kraju. Wywierał duży wpływ na swoich rodaków zajmujących się malarstwem. Jego obrazy, które urzekały współczesnych nastrojowością oraz świetnym opanowaniem rzemiosła, znajdują się dzisiaj we wszystkich ważniejszych muzeach szwajcarskich, między innymi w Genewie, Bazylei, Zurichu.

Prezentowany obraz powstał we wczesnym okresie twórczości malarza, podczas jego pobytu w Rzymie. Mieszkał tutaj w latach 1835-1838. Obraz jest wizerunkiem trzech muzykujących ubogich ludzi, ukazanych w wiejskim odzieniu, na tle jednego z rzymskich wzgórz. Scena jest pełna nastrojowości, ma wymowę symboliczną, a równocześnie ukazuje dużą sprawność malarską młodego artysty, który poradził sobie świetnie ze światłem skupionym na twarzach i rękach postaci, z zatrzymanym poruszeniem trzech muzyków, z ich prawdziwie oddanym skupieniem. Malarz podszedł także z dużym pietyzmem do zróżnicowanych fakturą tkanin, czym jeszcze raz dowiódł swoich wybitnych warsztatowych umiejętności.