Powstały w latach 1984-1985 cykl „Treny“ jest osobistą wypowiedzią artysty na temat przemijania i przeżywania żałoby. To poruszająca próba oswojenia wątków ostatecznych za pomocą linii, która – jak zauważył w eseju Na nitce życia Janusz Zagrodzki – w twórczości Dobkowskiego staje się nie tylko środkiem wyrazu, ale i zasadą komunikacji. Sam autor tak wyjaśniał genezę i specyfikę serii: Na ciemnych czarno-granatowych podłożach struktury kolorowych pasm. Ich rytm jest przerywany w taki sposób, że z podłoża wyłaniają się ciemne znaki – duchy wyrażające „tamtą stronę świata“. Były to Malowane nienamalowanym – refleksje po stracie Ojca i Matki (moja Matka zmarła w 1985 roku), związane z ogólną przygnębiającą atmosferą w kraju. Pokrewny temu cyklowi jest tryptyk poświęcony ks. Jerzemu Popiełuszce, na który składają się obrazy Złe przeczucie, Zaduszki i Pogrzeb. (Jan Dobkowski, Autobiogram [w:] Jan Dobkowski, red. M. Kuźmicz, Fundacja Arton 2020, s. 10)
olej, akryl, płótno, 147 x 197,5 cm
sygn. na odwr. p.g.: Jan Dobkowski | „TREN XXXXI“ 1985 | olej + acryl 147 cm x 197 cm
l.g. pionowo: Jan Dobkowski | „SPOJRZENIE“ 1976
Powstały w latach 1984-1985 cykl „Treny“ jest osobistą wypowiedzią artysty na temat przemijania i przeżywania żałoby. To poruszająca próba oswojenia wątków ostatecznych za pomocą linii, która – jak zauważył w eseju Na nitce życia Janusz Zagrodzki – w twórczości Dobkowskiego staje się nie tylko środkiem wyrazu, ale i zasadą komunikacji. Sam autor tak wyjaśniał genezę i specyfikę serii: Na ciemnych czarno-granatowych podłożach struktury kolorowych pasm. Ich rytm jest przerywany w taki sposób, że z podłoża wyłaniają się ciemne znaki – duchy wyrażające „tamtą stronę świata“. Były to Malowane nienamalowanym – refleksje po stracie Ojca i Matki (moja Matka zmarła w 1985 roku), związane z ogólną przygnębiającą atmosferą w kraju. Pokrewny temu cyklowi jest tryptyk poświęcony ks. Jerzemu Popiełuszce, na który składają się obrazy Złe przeczucie, Zaduszki i Pogrzeb. (Jan Dobkowski, Autobiogram [w:] Jan Dobkowski, red. M. Kuźmicz, Fundacja Arton 2020, s. 10)