Studia artystyczne odbył w l. 1946-51 w WSSP, a następnie w ASP w Warszawie; naukę w ramach akademii przerwał w 1951. W 1953 stał się współzałożycielem grupy artystycznej ST- 53, która działała na Śląsku i która za swych patronów obrała Strzemińskiego i Malewicza. Działalność ST-53 stanowiła protest przeciw socrealizmowi. Wystawy tej grupy odbywały się w mieszkaniach prywatnych, a jej członkowie siłą rzeczy popadali w konflikt z władzami. Od 1955 Krzysztofiak brał udział w wystawach w Arsenale i w Salonie "Po prostu", w Salonie "Współczesności" oraz w Galerii Krzywe Koło. W l. 1955-1957 pracował jako grafik dla pisma "Po prostu", następnie współpracował z "Ruchem muzycznym". Był też autorem ponad 50 projektów scenograficznych do przedstawień teatralnych, w tym do sztuk Mrożka i Ionesco. W 1968 opuścił Polskę, by osiąść w Monachium; swe prace prezentował w Niemczech, Holandii, Szwajcarii i Stanach Zjednoczonych. Za oryginalność swej twórczości otrzymał w 1976 nowojorską Nagrodę Fundacji im. A. Jurzykowskiego. Już wczesne prace Krzysztofiaka emanują atmosferą nostalgii i niedopowiedzenia bliską surrealizmowi. Osiągnąwszy techniczną perfekcję artysta tworzył pejzaże wewnętrzne ze skrawków codzienności - barwnej wstążki lub pomiętej kartki papieru, monumentalizując je i wpisując w kosmiczną przestrzeń. Drapieżność i dynamika tego malarstwa zrównoważona została przez nierealny, senny nastrój kompozycji. Zdając sobie sprawę z hermetyczności swej sztuki nie poddającej się interpretacyjnej werbalizacji, Krzysztofiak nie rezygnował z własnego sposobu wypowiedzi; twierdził, iż malarz, który pragnie być bardziej komunikatywny, czyni to kosztem zdrady własnej drogi twórczej. Oferowana praca sytuuje się na granicy abstrakcji, ewokując jednocześnie skojarzenia z rytualnymi przedmiotami i pierwotnym kultem idoli, ze sferą pogańskiego sacrum i archaiczną mitologią. Obraz prezentowany był na wystawie retrospektywnej artysty w Muzeum Narodowym w Warszawie w 1997 ("Hilary [Hilary Krzysztofiak] 1926-1979. Malarstwo i rysunek", oprac. H. Kotkowska-Bareja, E. Zawistowska, kat. 73, s. 282).
Totem nr 15 z serii Totemy żoliborskie, 1966
olej, płótno,
130 x 81
nie sygn.
Studia artystyczne odbył w l. 1946-51 w WSSP, a następnie w ASP w Warszawie; naukę w ramach akademii przerwał w 1951. W 1953 stał się współzałożycielem grupy artystycznej ST- 53, która działała na Śląsku i która za swych patronów obrała Strzemińskiego i Malewicza. Działalność ST-53 stanowiła protest przeciw socrealizmowi. Wystawy tej grupy odbywały się w mieszkaniach prywatnych, a jej członkowie siłą rzeczy popadali w konflikt z władzami. Od 1955 Krzysztofiak brał udział w wystawach w Arsenale i w Salonie "Po prostu", w Salonie "Współczesności" oraz w Galerii Krzywe Koło. W l. 1955-1957 pracował jako grafik dla pisma "Po prostu", następnie współpracował z "Ruchem muzycznym". Był też autorem ponad 50 projektów scenograficznych do przedstawień teatralnych, w tym do sztuk Mrożka i Ionesco. W 1968 opuścił Polskę, by osiąść w Monachium; swe prace prezentował w Niemczech, Holandii, Szwajcarii i Stanach Zjednoczonych. Za oryginalność swej twórczości otrzymał w 1976 nowojorską Nagrodę Fundacji im. A. Jurzykowskiego. Już wczesne prace Krzysztofiaka emanują atmosferą nostalgii i niedopowiedzenia bliską surrealizmowi. Osiągnąwszy techniczną perfekcję artysta tworzył pejzaże wewnętrzne ze skrawków codzienności - barwnej wstążki lub pomiętej kartki papieru, monumentalizując je i wpisując w kosmiczną przestrzeń. Drapieżność i dynamika tego malarstwa zrównoważona została przez nierealny, senny nastrój kompozycji. Zdając sobie sprawę z hermetyczności swej sztuki nie poddającej się interpretacyjnej werbalizacji, Krzysztofiak nie rezygnował z własnego sposobu wypowiedzi; twierdził, iż malarz, który pragnie być bardziej komunikatywny, czyni to kosztem zdrady własnej drogi twórczej. Oferowana praca sytuuje się na granicy abstrakcji, ewokując jednocześnie skojarzenia z rytualnymi przedmiotami i pierwotnym kultem idoli, ze sferą pogańskiego sacrum i archaiczną mitologią. Obraz prezentowany był na wystawie retrospektywnej artysty w Muzeum Narodowym w Warszawie w 1997 ("Hilary [Hilary Krzysztofiak] 1926-1979. Malarstwo i rysunek", oprac. H. Kotkowska-Bareja, E. Zawistowska, kat. 73, s. 282).