Jeden z najwybitniejszych współczesnych rzeźbiarzy o międzynarodowej renomie. Urodzony w Oederan w Niemczech w polskiej rodzinie; w l. 1966-68 studiował malarstwo w krakowskiej ASP; na ukształtowanie się jego postawy twórczej w tym okresie silnie oddziałał T. Kantor. Pierwsza indywidualna wystawa malarstwa Mitoraja odbyła się w Galerii Krzysztofory w 1967 r. Od 1968 r. kontynuował edukację artystyczną w Paryżu w Académie des Beaux Arts. W tym też roku eksponował swe prace w paryskim Grand Palais. Na początku lat 70. zafascynowała go rzeźba południowoamerykańska. W 1973 r. zwiedził Meksyk; po powrocie do Paryża w 1974 r. poświęcił się rzeźbiarstwu. Pierwsza indywidualna prezentacja jego rzeźb miała miejsce w 1976 r. w Galerie La Hune. Wielokrotnie wyjeżdżał do Grecji by studiować dziedzictwo antyku. W 1979 r. porzucił dotychczas stosowany materiał terakotę i brąz odkrywając szerokie możliwości wykorzystywania marmuru. Chcąc rozwijać swe umiejętności stosowania nowego medium otworzył w 1983 r. pracownię w Pietrasanta koło Carrary we Włoszech. Swe prace eksponował na licznych wystawach we Francji, Włoszech, Hiszpanii, Niemczech, Szwajcarii i Stanach Zjednoczonych. Jego rzeźby przechowywane są w wielu kolekcjach, m.in. Valentino we Włoszech, Fundacji March w Hiszpanii i muzeum Hakone w Japonii. Wykonał szereg monumentalnych rzeźb we Włoszech i Francji, m.in. kariatydy gmachu Prefektury Policji w Paryżu, fontannę w Mediolanie i pomnik na Piazza Mignanelli w Rzymie. W swych odlewach z brązu zastosował szczególny rodzaj patyny, który dał początek tzw. Szkole Mitoraja. Rzeźba Mitoraja, której znakomitym przykładem jest prezentowane "Torso", wciela ideał klasycznego piękna ewokując zarazem poprzez swą niekompletność odczucie destrukcyjnego działania czasu. Nadwątlona gracja, naruszona elegancja, podupadła wielkość, fragment zamiast całości - to wartości estetyczne same w sobie znajdujące uznanie w sztuce doby postmodernizmu, którego wyróżnikiem jest ciągły dialog między współczesnością i tradycją. Opasujący tors rzemyk zdaje się chronić przed rozpadem zachowane cząstkowo piękno antycznego posągu.
brąz, 29 x 23
sygn. na awersie l. d.: MITORAJ
Jeden z najwybitniejszych współczesnych rzeźbiarzy o międzynarodowej renomie. Urodzony w Oederan w Niemczech w polskiej rodzinie; w l. 1966-68 studiował malarstwo w krakowskiej ASP; na ukształtowanie się jego postawy twórczej w tym okresie silnie oddziałał T. Kantor. Pierwsza indywidualna wystawa malarstwa Mitoraja odbyła się w Galerii Krzysztofory w 1967 r. Od 1968 r. kontynuował edukację artystyczną w Paryżu w Académie des Beaux Arts. W tym też roku eksponował swe prace w paryskim Grand Palais. Na początku lat 70. zafascynowała go rzeźba południowoamerykańska. W 1973 r. zwiedził Meksyk; po powrocie do Paryża w 1974 r. poświęcił się rzeźbiarstwu. Pierwsza indywidualna prezentacja jego rzeźb miała miejsce w 1976 r. w Galerie La Hune. Wielokrotnie wyjeżdżał do Grecji by studiować dziedzictwo antyku. W 1979 r. porzucił dotychczas stosowany materiał terakotę i brąz odkrywając szerokie możliwości wykorzystywania marmuru. Chcąc rozwijać swe umiejętności stosowania nowego medium otworzył w 1983 r. pracownię w Pietrasanta koło Carrary we Włoszech. Swe prace eksponował na licznych wystawach we Francji, Włoszech, Hiszpanii, Niemczech, Szwajcarii i Stanach Zjednoczonych. Jego rzeźby przechowywane są w wielu kolekcjach, m.in. Valentino we Włoszech, Fundacji March w Hiszpanii i muzeum Hakone w Japonii. Wykonał szereg monumentalnych rzeźb we Włoszech i Francji, m.in. kariatydy gmachu Prefektury Policji w Paryżu, fontannę w Mediolanie i pomnik na Piazza Mignanelli w Rzymie. W swych odlewach z brązu zastosował szczególny rodzaj patyny, który dał początek tzw. Szkole Mitoraja. Rzeźba Mitoraja, której znakomitym przykładem jest prezentowane "Torso", wciela ideał klasycznego piękna ewokując zarazem poprzez swą niekompletność odczucie destrukcyjnego działania czasu. Nadwątlona gracja, naruszona elegancja, podupadła wielkość, fragment zamiast całości - to wartości estetyczne same w sobie znajdujące uznanie w sztuce doby postmodernizmu, którego wyróżnikiem jest ciągły dialog między współczesnością i tradycją. Opasujący tors rzemyk zdaje się chronić przed rozpadem zachowane cząstkowo piękno antycznego posągu.