Wśród aspektów sztuki, które interesowały Jana Berdyszaka najbardziej, znajdowały się przede wszystkim „świeże” w latach 70-tych zagadnienia związku obiektu z przestrzenią, problem granic dzieła artystycznego czy przenikania się obrazów. Właśnie w nich można upatrywać genezy jego eksperymentów z kształtem płótna oraz wychodzeniem poza obraz; artysta był bowiem jednym z pierwszych polskich twórców dostrzegających ogromny potencjał instalacji, które w późniejszym okresie zdominują cały obszar sztuki współczesnej.

Jego „Teren dla odchodzącego światła” stanowi świadectwo poszukiwań artystycznych końca lat 60-tych, które można zaliczać do motywu „uwalniania” obrazu, pozostawiania otwartej kompozycji, która w późniejszym okresie wyjdzie poza medium płótna i papieru. To widz będzie wkraczał w trójwymiarowy obszar świateł, doświadczając obecności w dziele sztuki – aspektu tak ważnego dla współczesności. Dalszym krokiem będzie również eksponowanie przestrzeni w otworach utworzonych w rycinach; katalogowa praca jest momentem granicznym w twórczości tego wybitnego polskiego artysty.