Głownia stalowa, prosta, obosieczna, w przekroju romboidalna z ością przez środek na obu płazach. Rękojeść otwarta, stanowiąca wraz z krzyżowym jelcem i głowicą jednolity odlew z mosiądzu w formie naśladującej miecze rzymskie. Jelec krótki, prosty zakończony na obu końcach płaskimi kółkami zdobionymi ułożonymi koncentrycznie kręgami. Trzon rękojeści lekko pogrubiony w części środkowej, poprzecznie karbowany, zakończony eliptyczną głowicą z niewielkim, owalnym guzem na szczycie, w którym zanitowano trzpień głowni.
Na płazie tuż pod jelcem wybite: w okręgu przekreślone J; H; 92; na jelcu: 17 P | 1863; w okręgu N | 12 Г.П.Р.Т. 24
Tasaki tego wzoru wprowadzono w 1848 roku, jako broń boczną żołnierzy piechoty Korpusu Kaukaskiego. W 1855 roku otrzymali go żołnierze artylerii pieszej i saperzy w miejsce tasaków wz. 1834. W artylerii pieszej zostały one następnie zastąpione w 1868 artyleryjską, żołnierską "szaszką wz. 1868". W 1880 r. wycofano je z uzbrojenia wojsk liniowych, pozostawiając je jedynie gwardyjskiej piechocie i saperom, oraz słuchaczom szkół wojskowych do noszenia poza służbą. Wreszcie w 1907 roku pozostawiono go jedynie w Korpusie Paziów.