Głownia stalowa dług. 480 mm, szer. Przy nasadzie 40 mm, w części środkowej 43 mm, obosieczna, w przekroju romboidalna, z ością przez środek na obu płazach. Na nasadzie wybity znak kontrolera (?) - w kartuszy w kształcie rombu litera "P" pod gwiazdką. Na odwrocie nieczytelna nazwa firmy (?). Rękojeść otwarta, odlana w całości z mosiądzu, naśladująca miecze rzymskie. Jelec krótki, prosty, zakończony płaskimi kółkami, zdobionymi koncentrycznymi kręgami. Trzon rękojeści lekko pogrubiony w części środkowej, poprzecznie karbowany, zakończony eliptyczna głowicą z owalnym guzem na szczycie, w którym zanitowano trzpień głowni.
Tasaki tego typu, wzorowane na francuskich tasakach piechoty wz. 1831, wprowadzono w Rosji w 1848 roku dla żołnierzy piechoty wydzielonego Korpusu Kaukaskiego. W 1855 roku wprowadzono je dla żołnierzy pieszej artylerii i saperów, którzy nosili je do 1868 roku.
W 1880 r. wycofano je z uzbrojenia wojsk liniowych, pozostawiając je jedynie gwardyjskiej piechocie i saperom, oraz słuchaczom szkół wojskowych (od 1890 r) do noszenia poza służbą. Wreszcie w 1907 roku pozostawiono go jako broń boczna do parad i służby jedynie w Korpusie Paziów, gdzie dotrwał do I wojny światowej.