Rękojeść zamknięta, oprawa stalowa. Jelec tarczowy z kabłąkiem. W części grzbietowej tarcza owalnie zakończona i lekko zawinięta ku głowni. Przednia część tarczy przechodzi w kabłąk, mocowany na trzpieniu głowni. Trzon rękojeści stalowy, w przekroju ośmioboczny, nakryty kapturkiem nitowanym trzpieniem głowni. Na kapturku, po stronie zewnętrznej, przyspawana mosiężna tabliczka z numerem "413". Między tarczą a nasadą - skórzana podkładka. Głownia stalowa, polerowana, szeroka, o niewielkiej krzywiźnie, obustronnie szlifowana w jedną bruzdę, sięgającą obosiecznego pióra. Sztych w linii grzbietu. Szerokie bruzdy wypełniają niemal całą powierzchnię płazów. Na grzbiecie, pod nasadą, ryty, częściowo widoczny, napis "Manuf. re R...[nieczytelny] re". Pochwa skórzana, poszyta po stronie wewnętrznej. Okucia mosiężne. Szyjka mocowana do płaszcza zszywkami po obu stronach. Prostokątny zaczep po stronie zewnętrznej. Trzewik podobnie mocowany, zakończony okrągłą gałką. Według najbardziej wiarygodnej hipotezy, wyrażonej przez Jeana Lhoste’a i Patricka Reseka w publikacji "Les Sabres...", wyżej opisany tasak był na wyposażeniu oddziałów desantowych piechoty morskiej, być może zaangażowanych w tym czasie do kolonizacji Indochin.