Z początkiem lat 20. XX wieku Bolesław Biegas maluje cały cykl obrazów o symbolicznym i zmysłowym wydźwięku zatytułowany Mistyka nieskończoności. Było to swoiste oddanie hołdu onirycznej twórczości Arnolda Böcklina, ale też orientalnym mitologiom, które były ogromną inspiracją dla Biegasa. Kompozycje z tej serii to sceny utrzymane w mistycznej, niemalże teatralnej atmosferze nokturnów, spowitych w ciemnościach czerni i granatów, z osobliwym ukazaniem postaci w kontrastowej do tła, jasnej poświacie. Obrazy z tego cyklu artysta zaprezentował na wystawach w latach 1925 i 1929 odpowiednio w galerii André Seligmann oraz w 1929 w Galerii Bernheim-Jeune.
O wystawie z 1925 roku tak pisał poeta Gustave Kahn:
„W majestatycznej urodzie nocnego nieba, ogromna ściana ciemnoniebieskiej emalii usianej wyciszonymi gwiazdami czy też nieba wieczornego, którego błękit pogłębia się w falach, pozbawionych materii w tej słabnącej jasności, pod niebem ubarwionym ogniem zachodzącego słońca i jakby ustrojonym niezwykłym odlotem wielkich ptaków z purpury, szmaragdów, szafirów — skały, wyspa medytacji obsadzona wysokimi cyprysami i zamkami z sennych marzeń. (…) Dzisiaj prezentuje nam, w formie 40 obrazów wyłącznie na temat mistycznej nocy, z architekturą o formach ludzkich, którą jego artyzm czyni wiarygodną, piękny poemat medytacji wielkiego samotnika. (…) Biegas jest malarzem literackim. Co nie przeszkadza solidności jego malarskiego rzemiosła. Lecz, aby namalować sen, wypracował on sobie odpowiedni warsztat, który był mu potrzebny, by przeciwstawić wzajemnie gęstości i płynności swoich wizji, ziem ze smukłymi cyprysami, malowanych w blasku dnia i o świcie, które bledną by stać się samym tylko kolorem w nokturnach, rozwiewają się na kształt obłoku.”
Gustave Kahn, Boleslas Biegas. Les Nuits Mystiques, [w:] Exposition des Ouvres de Charles Hetherington le Célèbre Peintre Américain et de Boleslas Biegas Peintre Polonais, Paris, Galerie André Seligmann 1925, ss. 12–14

Pokazując znowu w 1929 r. Mistykę nieskończoności, Biegas skupił się tym razem na przedstawieniu na obrazach swojego zainteresowania tańcem, wprowadził elementy mitologiczne, namalował pary nagich młodych ludzi. Prezentowany w katalogu aukcyjnym obraz „Taniec huraganu”, datowany na około 1927 rok, jest idealnym przykładem obrazu z tego właśnie cyklu. Oto z mrocznej scenerii, z cieniami cyprysów w tle, wyłaniają się smukłe postaci tańczących zmysłowo kobiet, odzianych jedynie w kolorowe kamienie. Obie ich postaci wygięte są ni to pozach wschodnich tańców, ni to szybują w rytm podmuchu wiatru.
Jan Dars we wstępie do katalogu wystawy akcentował oniryczny charakter owych dzieł: „(…) ta sama fascynacja przyciąga nas raz w kierunku feerycznych pałaców o twarzach rodem z ikon, raz w kierunku młodych ludzi, żywych kwiatów, zaczarowanych jezior. Spoza nich, Bolesław Biegas wydaje się być czymś w rodzaju wielkiego nawigatora snu, czy Sindbada Żeglarza.” (Jan Dars [w:] Bolesław Biegas 1877–1954, rzeźba, malarstwo, Płock 1997, s. 46)

„Znany rzeźbiarz p. B. Biegas nie porzucił wcale pędzla. Cykl jego głęboko przemyślanych obrazów (…) przenosi nas do królestwa snu. (…) U Biegasa przyroda harmonijnie współistnieje z człowiekiem i jego dziełem. Świat widzialny przeistacza się w ciąg mistycznych symboli płynących z serca artysty. (…) Obrazy, odznaczające się poruszającą siłą wyrazu, przepełnia atmosfera snu i głębokiej intymności. Wydobyciu prostych efektów świetlnych sprzyja wyrazisty rysunek i kompozycja. [...].”
E. Woroniecki, EArt polonais d Paris. M. B. Biegas chez A. Seligmann, „La Pologne politique, economique, litteraire et artistique” 1925, półr. II, s. 866–86