Naukę malarstwa rozpoczęła pod kierunkiem L. Stroynowskiego i kontynuowała w prywatnej Szkole Sztuk Pięknych Marii Niedzielskiej w Krakowie. W 1911, podając się za mężczyznę, podjęła studia w monachijskiej ASP nie przyjmującej jeszcze wówczas kobiet w szeregi studentów. W 1916 wyszła za mąż za architekta Karola Stryjeńskiego. W okresie 1921-27 mieszkała w Zakopanem, gdzie Stryjeński objął stanowisko dyrektora Szkoły Przemysłu Drzewnego. Przystąpiła do Warsztatów Krakowskich jako projektantka zabawek i autorka tek graficznych. Jako członek Stowarzyszenia Artystów Polskich "Rytm" wzięła udział w 1925 w Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu, zdobiąc salę główną polskiego pawilonu zaprojektowanego przez J. Czajkowskiego sześcioma panneaux przedstawiającymi "Rok obrzędowy w Polsce". Artystka osiągnęła wówczas spektakularny sukces - otrzymała cztery Grand Prix w działach dekoracji architektonicznej, plakatu, tkaniny i ilustracji książkowej oraz zaszczytne wyróżnienie w dziale zabawkarskim. Została również odznaczona Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej. W okresie największej popularności Stankiewiczówny jej prace były rozpowszechniane w formie tek, albumów i pocztówek przez oficynę Jakuba Mortkowicza, która wydała m.in. "Tańce polskie", "Piastów" i "Obrzędy polskie". Urzeczona rodzimym folklorem i piastowską przeszłością artystka trawestowała ludowe motywy nadając kompozycjom rozmach, dynamikę i dekoracyjny rytm. Linearyzm lekko zgeometryzowanych form dopełniała gamą barw żywych i nasyconych tworząc bogate, gobelinowe układy zakomponowane na podobieństwo reliefu. Istotnym elementem wypracowanej przez Stryjeńską stylistyki była też rozbudowana narracyjność scen, mnożenie epizodów nasyconych witalną energią, zabarwionych humorem lub groteską. Dekoracyjne zrytmizowanie form oraz humorystyczny ton cechują też oferowaną pracę pochodzącą z dojrzałej fazy twórczości artystki i związaną z serią "Tańców polskich".