Tancerka to znakomity przykład nowoczesnej polskiej rzeźby międzywojennej, której forma i wyraz wpisują się w nurty ekspresjonizmu oraz art déco. Dzieło przedstawia postać kobiety uchwyconą w dynamicznej, dramatycznej pozie tanecznej. Jej ciało wygięte jest w silnym skręcie, z głową pochyloną do przodu i jedną nogą wysuniętą zdecydowanie w przód. Kompozycja buduje napięcie – wydaje się, jakby artysta zatrzymał ruch w jego kulminacyjnym momencie, oddając siłę emocji i ekspresję ciała.
Forma rzeźby została mocno uproszczona. Brakuje tu szczegółów anatomicznych czy realistycznych rysów twarzy – Zerych skupia się na rytmie bryły i plastycznym układzie postaci. Tancerka staje się symbolem ruchu, uniwersalną figurą wyrażającą napięcie i energię, a nie jedynie portretem konkretnej osoby. To odrealnienie i stylizacja nadają dziełu wymiar ponadczasowy, sprawiając, że można je interpretować nie tylko jako scenę taneczną, lecz również jako metaforę ludzkiego zmagania i emocji.
Brąz, z którego wykonano rzeźbę, dodaje całości elegancji i szlachetności. Jego ciemna, ciepła patyna uwydatnia miękkie przejścia światłocienia na powierzchni dzieła, podkreślając fałdy sukni oraz subtelnie modelowaną sylwetkę. Kontrast między twardością materiału a ulotnością przedstawionego ruchu tworzy dodatkowe napięcie formalne, które przyciąga uwagę i porusza widza.
Dzieło powstało w okresie, gdy taniec zyskiwał nowe znaczenie w sztuce – stawał się nie tylko widowiskiem, ale też wyrazem wolności, duchowej ekspresji i powrotu do pierwotnych emocji. Tancerka zdaje się wpisywać w tę nowoczesną koncepcję – bliską twórczości takich postaci jak Isadora Duncan – gdzie taniec przestaje być układem kroków, a staje się manifestacją wewnętrznych przeżyć.
Rzeźba ta zajmuje istotne miejsce w dorobku artysty, pokazując jego umiejętność łączenia klasycznej dyscypliny formy z nowoczesnym wyrazem. W przeciwieństwie do monumentalnych dzieł Dunikowskiego czy ekspresyjnych deformacji Zamoyskiego, Zerych proponuje wizję bardziej intymną, pełną subtelnych napięć. „Tancerka” to dzieło kameralne, lecz nasycone siłą – formą zamkniętą, lecz otwartą na interpretację.
To nie tylko przedstawienie tańca, ale także opowieść o emocji, ruchu, ciele i duszy – zawarta w jednym, wyważonym geście.
Polski rzeźbiarz. Kształcił się w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie i ASP w Krakowie pod kierunkiem Xawerego Dunikowskiego. W latach 1914–1918 walczył w wojsku rosyjskim, dostając się do niewoli niemieckiej pod Tannenbergiem. W dwudziestoleciu międzywojennym poświęcił się rzeźbiarstwu, był m.in. autorem pomnika zmarłych jeńców wojennych w Budziszynie. pomnika Elizy Orzeszkowej w Grodnie oraz jej popiersia rzeźbionego w drzewie, pomnika-tablicy poświęconego gen. Sowińskiemu w Warszawie oraz licznych nagrobków na warszawskich cmentarzach. Od 1929 należał do Zrzeszenia Artystów Plastyków Zwornik. W latach 50. należał także do zespołu rzeźbiarskiego prof. Stanisława Jagmina, brał udział w ratowaniu i rekonstrukcji zabytkowych posągów między innymi rzeźb parkowych z Ogrodu Saskiego w Warszawie.
Brąz, wys. 32 cm
Sygnowany: Rom. Zerych / 1933 / II
Tancerka to znakomity przykład nowoczesnej polskiej rzeźby międzywojennej, której forma i wyraz wpisują się w nurty ekspresjonizmu oraz art déco. Dzieło przedstawia postać kobiety uchwyconą w dynamicznej, dramatycznej pozie tanecznej. Jej ciało wygięte jest w silnym skręcie, z głową pochyloną do przodu i jedną nogą wysuniętą zdecydowanie w przód. Kompozycja buduje napięcie – wydaje się, jakby artysta zatrzymał ruch w jego kulminacyjnym momencie, oddając siłę emocji i ekspresję ciała.
Forma rzeźby została mocno uproszczona. Brakuje tu szczegółów anatomicznych czy realistycznych rysów twarzy – Zerych skupia się na rytmie bryły i plastycznym układzie postaci. Tancerka staje się symbolem ruchu, uniwersalną figurą wyrażającą napięcie i energię, a nie jedynie portretem konkretnej osoby. To odrealnienie i stylizacja nadają dziełu wymiar ponadczasowy, sprawiając, że można je interpretować nie tylko jako scenę taneczną, lecz również jako metaforę ludzkiego zmagania i emocji.
Brąz, z którego wykonano rzeźbę, dodaje całości elegancji i szlachetności. Jego ciemna, ciepła patyna uwydatnia miękkie przejścia światłocienia na powierzchni dzieła, podkreślając fałdy sukni oraz subtelnie modelowaną sylwetkę. Kontrast między twardością materiału a ulotnością przedstawionego ruchu tworzy dodatkowe napięcie formalne, które przyciąga uwagę i porusza widza.
Dzieło powstało w okresie, gdy taniec zyskiwał nowe znaczenie w sztuce – stawał się nie tylko widowiskiem, ale też wyrazem wolności, duchowej ekspresji i powrotu do pierwotnych emocji. Tancerka zdaje się wpisywać w tę nowoczesną koncepcję – bliską twórczości takich postaci jak Isadora Duncan – gdzie taniec przestaje być układem kroków, a staje się manifestacją wewnętrznych przeżyć.
Rzeźba ta zajmuje istotne miejsce w dorobku artysty, pokazując jego umiejętność łączenia klasycznej dyscypliny formy z nowoczesnym wyrazem. W przeciwieństwie do monumentalnych dzieł Dunikowskiego czy ekspresyjnych deformacji Zamoyskiego, Zerych proponuje wizję bardziej intymną, pełną subtelnych napięć. „Tancerka” to dzieło kameralne, lecz nasycone siłą – formą zamkniętą, lecz otwartą na interpretację.
To nie tylko przedstawienie tańca, ale także opowieść o emocji, ruchu, ciele i duszy – zawarta w jednym, wyważonym geście.
Polski rzeźbiarz. Kształcił się w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie i ASP w Krakowie pod kierunkiem Xawerego Dunikowskiego. W latach 1914–1918 walczył w wojsku rosyjskim, dostając się do niewoli niemieckiej pod Tannenbergiem. W dwudziestoleciu międzywojennym poświęcił się rzeźbiarstwu, był m.in. autorem pomnika zmarłych jeńców wojennych w Budziszynie. pomnika Elizy Orzeszkowej w Grodnie oraz jej popiersia rzeźbionego w drzewie, pomnika-tablicy poświęconego gen. Sowińskiemu w Warszawie oraz licznych nagrobków na warszawskich cmentarzach. Od 1929 należał do Zrzeszenia Artystów Plastyków Zwornik. W latach 50. należał także do zespołu rzeźbiarskiego prof. Stanisława Jagmina, brał udział w ratowaniu i rekonstrukcji zabytkowych posągów między innymi rzeźb parkowych z Ogrodu Saskiego w Warszawie.