Studiowała w poznańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (1945-51) u W. Taranczewskiego. Następnie nauczała w PWSSP w Gdańsku, gdzie była docentem w pracowni P. Potworowskiego, a od 1973 r. w ASP w Warszawie. W 1988 r. została profesorem warszawskiej ASP. Od 1963 r. należy do "Réalités Nouvelles" i "Nouvelle École de Paris". Jest laureatką nagród: Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Jorku (1990) oraz im. Jana Cybisa (2000), a także doktorem honoris causa gdańskiej ASP (2002).
Miała kilkadziesiąt wystaw indywidualnych w Polsce i za granicą, m.in. w Neuen Berliner Kunstverein w Berlinie (1974), w Galerii Zachęta (1997) i Muzeum Narodowym w Poznaniu (2003). Jej twórczość ewoluowała od koloryzmu, poprzez łagodną deformację, abstrakcję informel (od 2. poł. lat 50. do 1963 r.), aby znaleźć się w nurcie "nowej figuracji" i w 2. poł. lat 60. wykształcić własny styl. Tworzy kompozycje złożone z prostych, symbolicznych form. Tło często jest nieokreślone, ponieważ poza koniecznymi formami, artystka pozostawia czystą powierzchnię podłoża. Według niej eliminacja daje większe bogactwo, a skrót formalny służy jasności wypowiedzi i zwiększa siłę obrazu.
technika własna,
85 x 63 cm w świetle passe-partout,
sygnowana ołówkiem p.d. "Teresa Pągowska 96", l.d. ołówkiem "13/25"
Studiowała w poznańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (1945-51) u W. Taranczewskiego. Następnie nauczała w PWSSP w Gdańsku, gdzie była docentem w pracowni P. Potworowskiego, a od 1973 r. w ASP w Warszawie. W 1988 r. została profesorem warszawskiej ASP. Od 1963 r. należy do "Réalités Nouvelles" i "Nouvelle École de Paris". Jest laureatką nagród: Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Jorku (1990) oraz im. Jana Cybisa (2000), a także doktorem honoris causa gdańskiej ASP (2002).
Miała kilkadziesiąt wystaw indywidualnych w Polsce i za granicą, m.in. w Neuen Berliner Kunstverein w Berlinie (1974), w Galerii Zachęta (1997) i Muzeum Narodowym w Poznaniu (2003). Jej twórczość ewoluowała od koloryzmu, poprzez łagodną deformację, abstrakcję informel (od 2. poł. lat 50. do 1963 r.), aby znaleźć się w nurcie "nowej figuracji" i w 2. poł. lat 60. wykształcić własny styl. Tworzy kompozycje złożone z prostych, symbolicznych form. Tło często jest nieokreślone, ponieważ poza koniecznymi formami, artystka pozostawia czystą powierzchnię podłoża. Według niej eliminacja daje większe bogactwo, a skrót formalny służy jasności wypowiedzi i zwiększa siłę obrazu.