Na życzenie Napoleona 19 lutego 1807 roku został utworzony rozporządzeniem Warszawskiej Rady Administracyjnej pułk lekkiej jazdy. Sformowany z młodzieży z najprzedniejszych rodzin, miał być wyrazem wdzięczności dla cesarza a jednocześnie rękojmią lojalności polskiej arystokracji. Pułk Lekkokonny Polski zwany popularnie szwoleżerami zaliczony został dekretem cesarskim z 6 kwietnia 1807 roku do starej gwardii. Dowódcą pułku mianowany został hrabia Wincenty Krasiński, szefami szwadronów Tomasz Łubieński, Jan Kozietulski, Ferdynand Stokowski i Henryk Kamieński. Wspaniały mundur szwoleżerów oparty był na wzorze munduru kawalerii narodowej. Mundur wielki stanowiła granatowa kurtka z karmazynowym kołnierzem, wyłogami i wykładami mankietów. Do munduru paradnego oficerowie nosili karmazynowe, wąskie spodnie. Kołnierz i wyłogi ozdobiony mieli srebrnym, cieniutkim wężykiem. Wysoka, karmazynowa polska czapka ozdobiona była mosiężną blachą w formie słońca z literą N na srebrnym tle. Na paradach zdobiła ją wysoka, biała kita. Pułk walczył w Hiszpanii, w Austrii, na Litwie, w Rosji, Saksonii i Francji. Największą sławą okryła ich słynna szarża w wąwozie Somosierry.