„W 1971 roku skróciłam sobie nazwisko. Odkleiłam się od Natalii Lach-Lachowicz, stałam się Natalią LL. Te dziewczyny-modelki są moimi sobowtórami.” (Natalia LL)
„Sztuka konsumpcyjna” Natalii LL do dziś zyskuje nowe znaczenia. W latach 1972-1975, kiedy to artystka prowadziła projekt dokumentalny polegający na fotografowaniu przejawów życia codziennego jakim jest np. jedzenie – konsumowanie, równocześnie działała wraz z m.in. Andrzejem Lachowiczem i Zbigniewem Dłubakiem w grupie Permafo głoszącej postulat „Sztuki permanentnej” – rejestrowania bieżących wydarzeń. Szybko okazało się, że zwykły proces jedzenia zatrzymany i powielony w kadrach może zostać zinterpretowany jako akt na poły erotyczny, częściowo obrzydliwy – jeśli np. fotografowanej modelce wypluwany płyn ścieka po brodzie. Może też poruszyć strunę kultury konsumpcyjnej, w czas PRL-u – niedostatku towarów, w latach 90. potrzeby nabywania i otaczania się rzeczami. W kolejnych dekadach oraz podczas przemian społecznych „Sztuka konsumpcyjna” Natalii LL zaczęła być rozpatrywana również w kontekście feminizmu, mimo że jedna z przedstawicielek płci pięknej stała za obiektywem aparatu. Ta wielowarstwowość interpretacja, domniemań intencji, raczej nie została jeszcze wyczerpana daje jednak doskonały obraz tego czym jest sztuka konceptualna, w której nurcie pracowała Natalia LL.
fotografia czarno-biała, papier fotograficzny; 12,3 x 17 cm;
sygn., dat. i opisana na odwrocie: NATALIA LL / "Post-Consumer Art" / 1975 [ołówkiem], nakład: nieokreślony, vintage print.
Do fotografii dołączony jest certyfikat Fundacji ZW z 27.04.2021.
„W 1971 roku skróciłam sobie nazwisko. Odkleiłam się od Natalii Lach-Lachowicz, stałam się Natalią LL. Te dziewczyny-modelki są moimi sobowtórami.” (Natalia LL)
„Sztuka konsumpcyjna” Natalii LL do dziś zyskuje nowe znaczenia. W latach 1972-1975, kiedy to artystka prowadziła projekt dokumentalny polegający na fotografowaniu przejawów życia codziennego jakim jest np. jedzenie – konsumowanie, równocześnie działała wraz z m.in. Andrzejem Lachowiczem i Zbigniewem Dłubakiem w grupie Permafo głoszącej postulat „Sztuki permanentnej” – rejestrowania bieżących wydarzeń. Szybko okazało się, że zwykły proces jedzenia zatrzymany i powielony w kadrach może zostać zinterpretowany jako akt na poły erotyczny, częściowo obrzydliwy – jeśli np. fotografowanej modelce wypluwany płyn ścieka po brodzie. Może też poruszyć strunę kultury konsumpcyjnej, w czas PRL-u – niedostatku towarów, w latach 90. potrzeby nabywania i otaczania się rzeczami. W kolejnych dekadach oraz podczas przemian społecznych „Sztuka konsumpcyjna” Natalii LL zaczęła być rozpatrywana również w kontekście feminizmu, mimo że jedna z przedstawicielek płci pięknej stała za obiektywem aparatu. Ta wielowarstwowość interpretacja, domniemań intencji, raczej nie została jeszcze wyczerpana daje jednak doskonały obraz tego czym jest sztuka konceptualna, w której nurcie pracowała Natalia LL.