Pejzaż był częstym motywem kompozycji Jerzego Mierzejewskiego. Naturę pokazywał bardzo subiektywnie, w sposób harmonijny i statyczny. Jego krajobrazy, zastygłe w kadrze, budował formami kubizującymi z pewną rytmiką i dyscypliną malarską. Szczególnie ta atmosfera charakteryzuje jego pejzaże z lat 40., kiedy forma wpływa na wyraz dzieła i decyduje o jego klimacie. Światło nie odgrywa tu jeszcze tak znaczącej, wręcz decydującej roli, jaką później artysta mu nada.