Głownia zapewne produkcji styryjskiej, długości 780 mm, szerokości u trzona 30 mm, w połowie długości 27 mm, z wygięciem na 62 mm, z wydatnym grzbietem, zakończona obosiecznym piórem dł. 220 mm z młotkiem.
Powierzchnia obu płazów płaska na zastawie, dalej wklęsło szlifowana w trzy nierównej długości bruzdeczki. Na zewnętrznym płazie zastawy wybity jest znak podwójnych sierpów, zapewne styryjskie naśladownictwo marki genueńskiej, spotykany często na głowniach szabel tureckich. Dwa ząbkowane łuki zwrócone ku sobie wypukłością, na których końcach umieszczone są po trzy wklęsłe punkty, ułożone w formie trójkąta. Przy początkach bruzdeczek wybite maleńkie niewyraźne znaki.
Rękojeść karabelowa z głowicą w kształcie stylizowanej głowy ptaka. Okładziny trzony rękojeści wraz z głowicą wykonane z ciemnego rogu. Pochwa drewniana, pokryta brązową skórą, wytłaczaną w wypukły, wiciowo-linearny deseń. Okucie górne i dolne wykonane z blachy mosiężnej, dodane już w XVIII w.
"Szabla o charakterystycznej formie rękojeści w kształcie stylizowanej głowy ptaka, określana jest najczęściej mianem "karabeli bojowej". Ten typ prostej, bojowej szabli, acz wywodzący się zapewne z Persji, szczególnie przyjął się i rozpowszechnił w ciągu XVII wieku w Turcji i terenach europejskich opanowanych lub zhołdowanych przez imperium ottomańskie, aby z kolei przeniknąć drogą zdobyczy, ale przede wszystkim handlu na tereny Rzeczypospolitej. Sprowadzana w całości lub w oddzielnych elementach i montowana na miejscu, już w drugiej połowie XVII wieku była w Polsce popularna jako broń lekkiej i średniej jazdy. Duże ilości tych szabel zostały też zdobyte przez wojska europejskie podczas wojen toczonych z Turcją pod koniec XVII i w początkach XVIII wieku. Choć rozpowszechniona w Polsce już w XVII wieku, szabla ta zapewne nie była jeszcze wówczas określana mianem "karabeli". Nazwa ta na szerszą skalę pojawiła się w Rzeczypospolitej dopiero w XVIII wieku, stając się określeniem ozdobnych i kosztownych egzemplarzy używanych do stroju narodowego." (cytat z ekspertyzy)
Turcja, Bałkany, Rzeczypospolita (?), druga połowa XVII wieku
stal, mosiądz, róg bawoli, drewno, skóra;
długość całkowita bez pochwy - 900 mm; w pochwie - 913 mm;
waga: bez pochwy - 810 g; w pochwie - 1210 g
Głownia zapewne produkcji styryjskiej, długości 780 mm, szerokości u trzona 30 mm, w połowie długości 27 mm, z wygięciem na 62 mm, z wydatnym grzbietem, zakończona obosiecznym piórem dł. 220 mm z młotkiem.
Powierzchnia obu płazów płaska na zastawie, dalej wklęsło szlifowana w trzy nierównej długości bruzdeczki. Na zewnętrznym płazie zastawy wybity jest znak podwójnych sierpów, zapewne styryjskie naśladownictwo marki genueńskiej, spotykany często na głowniach szabel tureckich. Dwa ząbkowane łuki zwrócone ku sobie wypukłością, na których końcach umieszczone są po trzy wklęsłe punkty, ułożone w formie trójkąta. Przy początkach bruzdeczek wybite maleńkie niewyraźne znaki.
Rękojeść karabelowa z głowicą w kształcie stylizowanej głowy ptaka. Okładziny trzony rękojeści wraz z głowicą wykonane z ciemnego rogu. Pochwa drewniana, pokryta brązową skórą, wytłaczaną w wypukły, wiciowo-linearny deseń. Okucie górne i dolne wykonane z blachy mosiężnej, dodane już w XVIII w.
"Szabla o charakterystycznej formie rękojeści w kształcie stylizowanej głowy ptaka, określana jest najczęściej mianem "karabeli bojowej". Ten typ prostej, bojowej szabli, acz wywodzący się zapewne z Persji, szczególnie przyjął się i rozpowszechnił w ciągu XVII wieku w Turcji i terenach europejskich opanowanych lub zhołdowanych przez imperium ottomańskie, aby z kolei przeniknąć drogą zdobyczy, ale przede wszystkim handlu na tereny Rzeczypospolitej. Sprowadzana w całości lub w oddzielnych elementach i montowana na miejscu, już w drugiej połowie XVII wieku była w Polsce popularna jako broń lekkiej i średniej jazdy. Duże ilości tych szabel zostały też zdobyte przez wojska europejskie podczas wojen toczonych z Turcją pod koniec XVII i w początkach XVIII wieku. Choć rozpowszechniona w Polsce już w XVII wieku, szabla ta zapewne nie była jeszcze wówczas określana mianem "karabeli". Nazwa ta na szerszą skalę pojawiła się w Rzeczypospolitej dopiero w XVIII wieku, stając się określeniem ozdobnych i kosztownych egzemplarzy używanych do stroju narodowego." (cytat z ekspertyzy)